بدقلق‌ها – درس‌های کوچک طبابت

من اورژانس مهدی کلینیک را از ساختمان اورژانس قبلی بیشتر دوست دارم. فضای بازتری دارد. حس خفگی کمتر. مریض‌هایش هم بیشتر است. خیلی بیشتر. تخت‌های ۰/۲۵ رایج است (وقتی تخت‌ها پر می‌شوند، اول تخت نیم اضافه می‌شود؛ مثلاً تخت ۱۶/۵. اگر این‌ها هم پر بشوند، تخت‌های ۰/۲۵ اضافه می‌شود؛ مثلاً تخت ۱۶/۲۵).

تعداد پرسنل اما تغییر چندانی نکرده است. تقریباً همان است. به همین خاطر فشار کاری زیادی دارد.

دو کشیک قبل، مریضی داشتیم که ناگهانی اکسیژن خونش افت پیدا کرده بود و علتی برایش پیدا نمی‌کردم. آقای میانسالی بود که به تازگی از بیمارستان دیگری مرخص شده بود. تریاک مصرف می‌کرد. سیگار می‌کشید. و الان اکسیژن خونش آن‌قدر پایین بود که حتی با اکسیژن اضافی هم بالا نمی‌آمد. من و شما در هوایی نفس می‌کشیم که ۲۱ درصد اکسیژن دارد. برای او هوایی تا ۶۰ درصد فراهیم کردیم. اما تغییری نکرد. یک ماسک خاص به اسم Non-Invasive Ventilation را امتحان کردیم درست نشد. عدد اکسیژن خونش حدود ۵۵٪ درصد می‌چرخید. مجبور شدیم برای بیمار Invasive Ventilation را امتحان کنیم. همان Intubation.

تمام سناریوهایی را که بلد بودم در ذهنم مرور می‌کردم. به جایی نرسیدم. وضعیت اورژانسی بود. داشت می‌مرد. زنگ زدم به استادمان. گفتم که وضعیت این‌طور است. بسیار انسان شریفی است این فرد. تماس تصویری گرفتیم و وضعیت دستگاه تنفس‌دهنده (ونتیلاتور) را به او نشان دادم. در تنظیمات دستگاه ما را جایی می‌فرستاد که تا کنون نرفته بودم. جایی که رمز نیاز داشت. رمزش را گفت. تنظیمات جدیدی آنلاک شد. خلاصه که بیشتر از یک ساعت صحبت کردیم. او حتی آنکال هم نبود. اما کمکمان می‌کرد.

به کمک کارهای او عدد اکسیژن تا حدود ۸۵ بالا آمد.

اما این وسط، مشکلات دیگری وجود داشت. برای هر کاری که می‌کردم، باید به پرستار بیمار جواب پس می‌دادم. او را هم از قدیم می‌شناسم. می‌دانم این‌گونه نبود. احتمالاً خسته است. این‌قدری جواب پس می‌دادم که یک پزشک دیگر به من گفت که چرا پرستار این بیمار اینقدر مداخله‌ی نابه‌جا می‌کند؟

ساده بخواهم بگویم، دائم غر می‌زد. من و یک فلوشیپ و یک رزیدنت دیگر و یک اینترن و دو استاجر – که به شکل مهمان با من به اورژانس آمده بودند – از طریق ماسک و آمبوبگ (همان کیسه‌هایی که فشار می‌دهی) به مریض هوا می‌رساندیم تا دستگاه را بتوانیم تنظیم بکنیم. همه مشغول بودیم.

اما هیچ‌کدام نمی‌گفتیم که فکر کردی این‌جا کجاست؟‌ از این کارهای جانز هایپکینزی نکن. از این کارهای ماساچوستی نکن. از این کارها می‌خواهی انجام بدهی، به ICU ببر. مریض‌های دیگرم مانده‌اند. چرا بیمار را ول نمی‌کنی؟ بگذار خودش درست می‌شود. این نمودار دستگاه خوب است (این‌جا من واقعا خشم خودم را کنترل می‌کردم. تفسیر نموداری را که اشاره می‌کرد، بیش از ۹۹/۹ درصد پزشکان نیز بلد نیستند. من در حد خیلی کمی بلدم. آن‌قدری که می‌دانستم او درست نمی‌گوید. اصلاً به همین خاطر به استادم زنگ زدم. چون او بلد است.). ولش بکن خودش خوب می‌شود. با این کارت آخرسر مریض نوموتوراکس می‌کند. نکن. بس است. گرمش بکن. چقدر می‌خواهی دارو به او بدهی (به خاطر مصرف تریاک به سختی به داروهای بیهوشی جواب می‌داد).

تک تک لحظات که بالای سر بیمار بودم، این حرف‌ها را هم می‌شنیدم.

برای استاجرها کلاس برخورد با بیمار عصبانی را می‌گذاریم. در کتاب بیتس لیست بلند بالایی از این بیماران دارد. از بیماری که اغواگرانه حرف می‌زند و بیماری که عصبانی است و بیماری که حرف گوش نمی‌دهد و … همه‌ی این‌ها در دسته‌ای به اسم Difficult Patients قرار می‌گیرند. شاید بشود گفت بیماران بدقلق.

اما باید حواسمان باشد بدقلق‌ها فقط بیمار نیستند. پزشک بدقلق داریم (از دیگر رشته‌ها، اینترن و رزیدنت رشته‌ی خودت و حتی استاد). پرستار بدقلق داریم. کمک بیمار بدقلق داریم (خودت که نمی‌توانی برای تک تک بیمارها تمام کارهای خدماتی را انجام بدهی). همراه بیمار بدقلق داریم. منشی بدقلق داریم.

بدقلق‌ها زیاد هستند. باید یاد گرفت با آن‌ها کار کرد. زیرا که شاید فرایند رسیدن به تشخیص بتواند یک نفره باشد، اما فرایند درمان کردن، تقریباً هیچ‌وقت، یک نفره نیست و حداقل دو نفر در آن دخیل هستند – پزشک و بیمار.