تولد هوشنگ ابتهاج نزدیک است. چیزی نمانده است. امشب به سراغ تاسیان و سیاه مشق رفتم. دلم میخواست که سایه بخوانم. به یاد بال در بال افتادم. قسمتی از آن را اینجا میگذارم. کلام من بس است. به سایه گوش دهیم. پینوشت: نام این شعر که در پایان کنسرت بال در بال خوانده شد، زندگی است. […]
موسیقی به درستی به ما معرفی نشده است. هیچ وقت کسی برایمان آن را توضیح نداده است. به جایی رسیدهایم که گوش دادن موسیقی کلاسیک و سنتی، که هر دو به غلط نامگذاری شدهاند، محدود به عدهای خاص است. عدهای خاص فقط آن را با تمام وجود گوش میدهند. حق هم دارند. اصلا این دو
قبلا نوشتهام که انسانهایی در زندگی من بودهاند که بر مسیر زندگی من تأثیرات زیادی گذاشتهاند. لطفی را هیچوقت ندیدم. دروغ نگویم، قبل از فوتش اصلا به اندازهای که الان شناخت دارم، او را نمیشناختم. اما تأثیرات او همیشه باقی میماند. مسیر آشنایی من با موسیقی ایرانی با لطفی شروع شد. آشنا شدن با لطفی،
نمیدانم شما چطور کتابی را که میخواهید بخوانید انتخاب میکنید. از کتابفروش میپرسید؟ Goodreads را چک میکنید و نقدها را میخوانید؟ از دوستانِ کتابخوان خود میپرسید؟خود در کتابفروشی، بین کتابها گشته و کتابی را پیدا میکنید؟ من در زندگیام، دوستی وجود دارد که هیچوقت از خواندن کتابهایی که معرفی کرده است، پشیمان نشدهام. همهی آنها
لحظه نگار را محمدرضا بعد از ترک اینستاگرام شروع کرد. اکنون ۱۱ ماهی ست که عکسی در اینستاگرام نگذاشتهام. اینستاگرامی نداشتهام که بخواهم عکسی بگذارم. از این به بعد، همانند او، لحظه نگار را شروع میکنم. کاشی کاشی مجذوبم میکند. کاشی جادویم میکنم. کاشی مبهوتم میکند. کاشی آرامم میکند. کاشی با من صحبت میکند. این
یادم نمیآید که کی با سایت یک پزشک آشنا شدم. زمان زیادی میگذرد. کار او را تحسین میکردم. علیرضا مجیدی منظورم است. این که فقط پزشک نیست را دوست دارم. به طور جدی در چند حوزه فعالیت کردن را دوست دارم و سعی میکنم که سبک زندگی این افراد را بشناسم. در سایدبار سایت، یک قسمت
گفته بودم که قرار است هر روز نوشتن، تمرین درس نظم شخصیام باشد. حدودا یک هفتهای است که پستی نگذاشتهام. درگیر عمل کردن چشمهایم بودم. بعد از ۱۰ سال عینک را کنار گذاشتم. فکر میکنم یک وسیلهای که ۱۰ سال است با من است، ارزش یک پست مجزا را داشته باشد! الان هم با یک دید
پایان فیزیوپات یک: یک قدم نزدیکتر به رویایی که “داشتم”. یه روزهایی در دانشکده تمام فکر و ذکرم این بود که کی میشود که فیزیوپات دو تمام شود، جشن روپوش سفید بگیریم و وارد بیمارستان بشوم. قدمی نزدیکتر به یک پزشک شوم. ترمها گذشتند. دو سه ترمی به همین منوال گذشت. ولی دیگر فکر و ذکرم
پیشنوشت: متأسفانه دوباره از مرخصیهای برنامهی ۴۰ روزه استفاده کردم! از این به بعد در هر پست مینویسم که فردا در مورد چه میخواهم بنویسم. اینگونه شاید تعهد بیشتری در مورد نوشتن داشته باشم. خوشبختانه، این چند روز، برنامهی ۴۰ روزهی زبان انجام شد. لوازمالتحریر را دوست دارم. برای مثال روی میزم بیش از ۲۵ عدد
پیشنوشت: خیلی وقت بود دلم میخواست اینها را بنویسم. از ترم ۲. خیلی بیشتر میتوانم این لیست را ادامه دهم. فعلا تا همینجا کافیست. ۱. اوه اوه! ترم سه ادراری داریم! شنیدی که خیلی سخته؟ اینقدر سخته که میگه کتابباز هست امتحان. شنیدی مجبوریم ”کتاب“ بخونیم براش؟ (بدبخت کتاب. چه واژهی غریبی ست پیش شما.)