قبل از ورود به دانشکدهی پزشکی بود که با بیماری هنوخ شوئن لاین پورپورا (Henoch–Schönlein Purpura) آشنا شدم. در یکی از اپیسودهای House MD. از همان موقع اسم آن برایم جذاب بود. هنوخ شوئن لاین پورپورا جزو بیماریهایی هست که در آن، رگها دچار مشکل میشوند. التهابی درون آنها شکل میگیرد و متعاقب آن، کلیهی […]
آخرین چیزی که گوش دادم، آهنگی بود به اسم کلیر دو لون. اثر دبوسی بود. این نزدیکترین بازنمایی فضا بود که تا آن موقع شنیده بودم و آنجا ایستاده بودم، وسط اتاق، خشک شده از این شوک که یک انسان توانسته چنین صدای زیبایی خلق کند. زیباییاش مرا به وحشت انداخت. از کتاب انسانها –
من نشستم و نفس کشیدم، با ریههایی که یک روز از کار میافتادند؛ اما هنوز هوای گرم و تمیز زیادی باید به درون راه میدادند. بعد به طرفِ کامپیوترِ ابتداییِ زمینیِ گالیور برگشتم و شروع کردم به تایپ، هر توصیهای که برای کمک به یک انسان به فکرم میرسید، را نوشتم: — کنجکاو باش.
امروز، دوباره کارگاهی برای ترم یکیها داشتم. جریان این کارگاهها از این قرار هست که از چندی پیش، دانشجویان علوم پایه، هر ترم، یک درس ۰.۲۵ واحدی دارند در قالب فرایندی به نام تمهای طولی. این ترم، یعنی نیمهی اول سال ۹۶، مدرس دو کارگاه از تمهای طولی بودم. یکی برای دانشجویان بینالملل (غیر ایرانی)
پیشنوشت: این نوشته، صرفا برای خالی کردن خودم است. همین. مهر و آبان را در بخش زنان و زایمان بودم. مهرماه را در بخش زایمان یا همان Obstetrics که به اختصار در بیمارستان آن را OB مینامند و آبان ماه را در بخش زنان یا همان Gynecology که به اختصار آن را GYN مینامند. اگر
بیش از دو سال پیش بود که با شایان در برنامهای به نام زنگ تفریح در دانشگاه، کارگاهی برای دانش آموزان دبیرستانی برگزار کردیم. شایان در آن کارگاه، اپلیکیشنی به نام Forest را معرفی کرد. این برنامه به عنوان یکی از اپلیکیشنهای خوب مدیریت زمان به دانش آموزان معرفی شد (آن موقع، در مورد مدیریت
به جز نحوهی شخصی خودم برای خواندن پزشکی، تا به حال سیر مطالعاتی نداشتم. تقریبا میتوانم بگویم از هر کس و هر چیزی که خوشم میآمد، میخواندم و موضوعی خاص را دنبال نکردم. الان به جایی رسیدهام که حس میکنم نیاز دارم تا در کنار این کتابهای پراکنده، در مورد یک موضوع، عمیقتر و دقیقتر
اوایل دبیرستان که بودم، یک تلسکوپ از پدر و مادرم هدیه گرفتم. با آن، ساعتها به سطح ماه و آسمانِ معمولا بیستارهی گرگان نگاه میکردم. قبلش لامپ قرمز را روشن میکردم. قطبنمایم را از کیفش بیرون میآوردم و روی نقشه به دنبال صور فلکی میگشتم. سعی میکردم که برادر کوچکترم را نیز تشویق کنم که
پرلود بسط و گسترش منطقی یک احساس و ادراک ناب موسیقایی است: حزنی دلانگیز شور عشق احساسات قهرمانگونه و رویایی اضطراب ترس و حسهای دیگر. به نظرم، شوپن را میتوان از برترین پرلود نویسان بر شمرد. شاید به جرئت بتوانم بگویم که پرلودهای شوپن، بینظیرترین مجموعهی پرلودها هستند. شوپن، این نوازندهی بزرگ پیانو، سراسر دنیای
در سال ۱۹۸۶، یک قومنگار (ethnographer) کانادایی، به نام Richard Kool، نامهای به میهای چیکسنتمیهای نوشت. مطالعهی آثار اولیهی این استادِ دانشگاه دربارهی جریان (flow)، یادآور پژوهشهای خودش در مورد قبیلهی شوشواپ (Shuswap) بود؛ مردمانی بدوی که در Thompson River Valley – بریتیش کلمبیای فعلی در کانادا – زندگی میکردند. کول در نامهاش نوشته بود