نزدیک به یک بامداد بود. مکالمه‌مان هنوز ادامه داشت. برای دومین شب در این سه روز گذشته. چند ماهی می‌شد که با او صحبت نکرده بودم. چقدر دلم برایش تنگ شده بود. چقدر زیاد. یک لحظه، یاد قولم افتادم. به او قول داده بودم که ماهی یک بار حالش را بپرسم و خبرش را بگیرم. […]
من مرگ را دیده‌ام. مرگ نوزاد را. مرگ پیر را. مرگ جوان را. مرگ کسی که انتظار مردنش را داشته‌ای. مرگ کسی که انتظار مردنش را نداشته‌ای. مرگ کسی که آرزوی مردنش را داشته‌ای که از این دردش راحت بشود. مرگ بدون درد را دیده‌ام. مرگ دردناک را دیده‌ام. مرگ دردناکی را که دردش حس
زمستان ۹۹، تمرکز اصلی در برنامه‌ام، دروس پزشکی بود. شیوه‌ی مطالعه‌ی جدیدی را نیز پیش گرفته بودم. با پومودورو پیش رفتم. پومودورهای ۳۵ دقیقه‌ای. در حدود ده هفته در این زمستان، هزار پومودوروی ۳۵ دقیقه‌ای برای پزشکی وقت گذاشتم و این نوشته، از تجربه‌های این هزار پومودورو می‌گوید. تجربه‌هایی که شاید برای شما نیز مفید
نزدیک نوروز است و اواخر دوران پزشکی عمومی‌ام. اگر چند ماهی مرخصی نگرفته بودم، الان تمام شده بود. احتمالا آخرین سالی هست که نوروز را در شیراز خواهم بود و این باعث می‌شود یک حس ویژه برای نوروز امسال داشته باشم. چند روز گذشته، با هر تلنگری و هر بهانه‌ای، به این هفت سالی که
امین آرامش از دوست‌هایی است که به واسطه‌ی متمم، بخت خوش آشنایی با او را داشتم. امین از مدتی پیش، رادیو «کار نکن» را راه انداخت. هنگامی که اولین بار ایده‌ی او را خواندم، به یاد حرف محمدرضا افتادم که می‌گفت: امین، در پادکستش، با افرادی به صحبت می‌پردازد که خطی صلب کشیدن بین کار
من دو هفته در بخش او بودم. بخشی که خودش تأسیس کرده بود. او اما، تنها چند روز توانست بیاید. یکی از استیودنت‌ها آنفلوانزا داشت و چندان رعایت نمی‌کرد. سن او نیز بالا بود. آنفلوانزا یک هفته‌ای خانه‌نشینش کرد. اما کتابش را تهیه کردم و هر از گاهی به سراغش می‌روم و تکه‌ای را می‌خوانم.
نفر یک بورد فوق تخصصی بود. بر کتاب هم تسلط کامل داشت. حواسش نیز جمع بود و به کوچک‌ترین چیزها توجه می‌کرد. اما در یک ماه، فقط سه نفر را مرخص کرد – در بخشی که به طور معمول، روزی سه نفر باید ترخیص شوند. از آن سه نفر مرخص‌شده هم، یکی سفیدمویی ۹۶ ساله
چهارشنبه – بیست و شش / دوازده / هزار و سیصد و بیست و شش خورشیدی آن روز صبح، ریچارد آشرِ ۳۶ ساله، متخصص در دو رشته‌ی خون و غدد، قدم‌زنان، با هاله‌ی هنوزکوچکی از اندوه که همراهش بود، وارد حیاط بیمارستان شد. بیمارستانی که قامت عمرش، به بیش از یک سده می‌رسید. به سمت
در آستانه‌ی ورود به فیزیوپات بودم که اصول طب داخلی هریسون (Harrison’s Principles of Internal Medicine) را خریدم. آن زمان، ویرایش نوزدهم کتاب، آخرین نسخه‌اش بود. کتابی که اولین ویرایشش، سال ۱۹۵۰ نوشته شد. طراحی جلد را نگاه کردم. در همان صفحات نخست نوشته بود که این طراحی کامپیوتری، HIV را نشان می‌دهد که در
هنله فقط یک لوپ در کلیه نبود؛ انسانی بود که شجاعانه به مخالفت با باورهای غالب آن زمان در مورد بیماری‌های عفونی پرداخت. کخ کسی هست که به او مدیونیم؛ نامش خلاصه‌شده در یک باسیل نیست. صدها نفر دیگر نیز این‌گونه هستند. اما برای ما تنها نامشان به بیماری‌ها و سلول‌ها و نشانه‌ها و …