نبودنت: یک ماه بخش هماتولوژی آنکولوژی

برایم از یأس بگو، از یأست، من هم از یأسم با تو خواهم گفت.
در این میانه، زندگی همچنان می‌گذرد.
در این میانه، آفتاب و گوهرانِ زلالِ باران
غلتانند
در چشم‌اندازها،
بر هامون‌ها، بر درختان دوردست
بر کوه‌ها و رودها.


مری آلیور – غازهای سفید – ترجمه‌ی محمدرضا فرزاد – از کتاب نبودنت

نیمه شب بود. واتس‌اپ را باز کردم. به گروه داخلی رفتم تا مریض‌های جدید، مریض‌های انتقالی و مریض‌های از دست‌رفته/داده‌ی کشیکم را بنویسم. دیدم که دوستم نوشته است: متأسفانه تخت ۲۰ بخش هماتولوژی، م. م. فوت شدند.

یک کرختی به سراغم آمد. از آن جنسی که الان این پیام را ول کن. به این موضوع فکر نکن که ادامه‌ی کشیک خیلی سخت می‌شود. به این فکر نکن که از بیمارهایی که یک ماه هماتولوژی داشتی، نیمی‌شان رفتند.

مریم بی‌نظیر بود. دوست‌داشتنی. خیلی زیاد. HIV داشت و به خاطر همان دچار لنفوم مغز شده بود. همسرش هم فوق‌العاده. زوج دوست‌داشتنی بخش بودند. می‌دانم که به خاطر محل لنفوم‌اش مرا درست نمی‌دید. اما من هر روز او را نگاه می‌کردم. خیلی دقیق. چهره‌اش را. این‌که وقتی صدایش می‌کردم بلافاصله می‌نشست. فکر می‌کرد مرا نگاه می‌کند اما جهت نگاهش اشتباه بود.

خوشحال بودم که به خاطر داروهای ART که برایش شروع شده، ویروس به قدری در خونش کم شده که دیگر با PCR تشخیص داده نمی‌شود. فکر می‌کردم که مرخص بشود. اما نشد.

امان از لنفوم. کاش لنفومش از بین برود. ای کاش برود. داشت از بین می‌رفت. اما کووید به سراغش آمد.

اه. یاد وقتی افتادم که برای مریم Temozolomide نسخه کردم و وقتی فهمیدم هر دانه کپسولش سیصد هزار تومان است، ناگهان دست و پاهایم بی‌جان شد.

تازه قیمتش به کنار. پیدا نمی‌شود راحت که.

در همین فکرها بودم که سوار آسانسور شدم تا به بخش جراحی پلاستیک بروم و مریضم را در آن‌جا ببینم که پدر یوسف (نام‌ها عوض شده‌اند) هم وارد شد. فلاسک چای دستش بود. با همان ریش سفید مرتب و حرف‌زدن مؤدب همیشگی‌اش. یوسف مریض چهارده ساله‌ام بود هست. الان دیگر پانزده ساله دارد می‌شود.

تخت ۲۴ بخش. لنفوم. از ۲۹ شهریور ماجرایش شروع شده و از آبان اینجاست. یک لحظه تصور بکن. پسرکی پانزده ساله که از آبان اینجاست.

پدرش یک فرقی با همیشه داشت. نگرانی‌اش کجا بود؟ هر وقت مرا می‌دید سؤال‌بارانم می‌کرد. این‌بار آرام بود و تنها گفت:

آقای ص هم رفت.

لعنت به تو. الان وقت گفتن این بود؟

آقای ص اول تخت ۲۲ بود. بعد کووید گرفت. رفت دو روزی بخش کووید. بعدش آمد و شد تخت ۱۴. بعد با سرپرستار صحبت کردم که دوباره به همان اتاق بیاورند او را و شد تخت ۲۳. یک تخت به یوسف نزدیک‌تر شد.

قارچ گرفت. قارچ گرفت و رفت. الان یوسف هم قارچ گرفته.

چیزی نتوانستم بگویم. حتی الان یادم نمی‌آمد چی گفتم. فقط دلم می‌خواست آسانسور تندتر حرکت بکند که به طبقه‌ی ۳ برسد تا پدر یوسف پیاده شود تا مجبور نشوم حرف بزنم.

پیاده که شدم، سریعاً موبایل را درآوردم و سایت را چک کردم. HIS را. به بخش هماتو رفتم. سه اسم آشنا تنها باقی مانده بود. یوسف. ثریا. امیر.

و فردا کشیک همین بخش هماتو هستم دوباره. و قرار است هر سه را ببینم. نمی‌دانم چطور نگاهشان کنم.

دوستم دارند. دوستشان دارم.

فقط امیدوارم از بیمارهای قبلی صحبتی نشود. نمی‌توانم. واقعاً سخت است.

کاش بشود با امیر شانزده ساله مثل همان روزهای اول با هم بخندیم. زمانی که می‌گفت:

دکتر. من رفتم برای ذخیره‌ی اسپرم. ظرف به من دادند. اما هر کاری کردم نیامد.

خندیدم و گفتم:

حق داری. در آن دستشویی کثیف درمانگاه نمی‌شود. نگرانش نباش.

او هم خندید. لبخندش خیلی قشنگ است. هر بار می‌بینمش با این لبخندش مکالمه‌مان شروع می‌شود.

بقیه‌اش را شاید بعداً بنویسم. شاید هم ننویسم.

اما الان نمی‌توانم بنویسم. نوشتن از آن‌ها برایم سخت است. می‌خواهم همین‌طور به قطعه‌ی لیست گوش بدهم. همین.