رهایی – یک سرگذشت – قسمت دوم

می‌توانید از این‌جا، مقدمه و قسمت اول را بخوانید.

روان‌درمانگرم یک نظر در مورد آن دختر دوران ده‌سالگی داشت. در مواقعی که خوشحال بودم، نظرش به نظرم احمقانه بود؛ در مواقعی که غمگین بودم، نظرش به دلم می‌نشست. می‌گفت که او اولین دختری بوده که تو را ناامید کرده است. با رفتنش از آن آپارتمان، تو از او ناامید شدی. این ناامیدی را در روابط بعدی‌ات نیز حفظ کرده‌ای. 

***

سنم هنگام تشخیص سرطان، سی و نه بود. همه‌ی ماجرا سریع شروع شد. من، یک استاد دانشگاه، یک فرد نسبتاً سالم با یک سبک زندگی نسبتاً ناسالم، مدتی بود که بی‌جان و بی‌حال شده بودم. اول از همه سعی کردم به غذا خوردنم بهتر برسم. مکمل‌های ویتامینی با غذا می‌خوردم. مصرف میوه را بیشتر کردم. کمی بیشتر خوابیدم. یادم آمد که می‌گویند ایرانی‌ها ویتامین دی کمی دارند. ویتامین دی خوردم. یادم آمد که می‌گویند موقع افسردگی این‌شکلی می‌شوی. پیش پزشک عمومی رفتم و گفتم حال ندارم و بی‌حوصله‌ام. او هم برایم مکمل و آزمایش و قرص ضد افسردگی نوشت. سیتالوپرام. سیتالوپرام را شروع کردم. اما آزمایش را پشت گوش انداختم. مکمل‌ها را ولی مرتب می‌خوردم. ورزش نمی‌کردم اما هر از گاهی تا محل کار پیاده می‌رفتم. نیم ساعتی می‌شد. البته که در این پیاده‌روی، سیگار می‌کشیدم. هم در رفت و هم در برگشت. هم هر از گاهی در بین کلاس‌هایم. 

کمی گذشت. بدتر شده بودم. نفسم موقع پیاده‌ رفتن تا سر کار می‌گرفت. فکر کردم به خاطر سیگار است. بالاخره بیست و خرده‌ای سالی هست که سیگار می‌کشم. از اواسط نوجوانی. کلاً قیافه‌ام بیشتر از سنم به نظر می‌رسد. انگار زودتر از سنم پیر شده‌ام. هم خودم و هم خواهرم. دیدید برخی‌ها را می‌‌گویند چقدر جوان به نظر می‌رسید و بزنم به تخته؟ ما برعکس بودیم. ما یعنی من و خواهرم و پدرم. سه فرزند نفر بودیم. من فرزند وسطی بودم. خواهرم که از من حدود ده سالی بزرگ‌تر است. بعد من. و بعد یک برادر کوچک‌تر. وقتی ۸ ساله بودم، برادرم مرد. قسمتی از من از مردن او خوشحال بود. من دوستش نداشتم. اما الان حوصله‌ی گفتن از برادرم را ندارم. شاید بعداً. شاید هیچ‌وقت.

دیگر نمی‌شد پشت گوش انداخت. رفتم آزمایش را انجام بدهم. صبح، سیگارکشان، تا آزمایشگاه رفتم. حوصله نداشتم ناشتا باشم. اگر مسئول آزمایشگاه می‌پرسید به دروغ می‌گفتم که هستم. کمی منتظر ماندم. بیمه نداشتم. حوصله‌ام نمی‌شد بروم خودم را بیمه کنم.

هزینه‌ی آزمایش چندان زیاد نشد. سه چهار لوله خون گرفت. یک ظرف ادرار و ظرف مدفوع به دستم داد. از دستشویی کردن در محل عمومی بدم می‌آید. ظرف‌ها را یواشکی در سطل آشغال انداختم و بیرون آمدم. با خودم گفتم اگر چیزی پیدا نشد و هم‌چنان مریض احوال بودم، این آزمایش‌ها را هم انجام می‌دهم. یک استدلال احمقانه نیز داشتم. اگر قرار باشد خروجی یک بدن که ادرار و مدفوع و عرق و منی هستند مشکلی داشته باشد، آن مشکل در داخل سیستم نیز خودش را نشان می‌دهد. آزمایش‌ها که خیلی زیاد بود. حتماً آن‌جا معلوم می‌شود دیگر. 

آن روز ساعت‌های تدریس زیادی نداشتم. برای ناهار قرار بود خواهرم را ببینم. به خانه من می‌آمد و با خودش غذا نیز می‌آورد. از از وقتی که او مرد، بیشتر هوای مرا دارد. ناخودآگاه جای خالی حلقه را در انگشتم لمس می‌کنم و خود حلقه را در گردنم.

به خانه رسیدم. خواهرم نگران به نظر می‌رسید. گفت که یک ساعت پیش از آزمایشگاه به خانه زنگ زده‌اند. گفته‌اند که اگر می‌شود دوباره برای خونگیری مجدد به آزمایشگاه بروم. ظاهراً یکی از آزمایش‌ها مشکل داشت. به پرستو نگفته بودم که آزمایش داده بودم. مطمئنش کردم که چیز جدی‌ای نیست. می‌روم و درست می‌شود. پرستو پرسیده بود و بعد از ظهر هم می‌شد. قرار شد بعد ناهار با هم برویم. اولین قرار ملاقات من و لوسمی از این‌جا شروع شد.

***

اولین باری که بوسیدمش، ترسید. گریه کرد. در آغوشم گرفت. محکم. موهای بلندش روی چشم‌هایش آمده بود و به خاطر اشک‌ها، به صورتش چسبیده بود.

نسبتاً تازه با هم دوست شده بودیم. از چه می‌ترسید؟ از رفتن من؟ اما این من نبودم که رفتم. او بود که رفت. او بود که مرد. 

***