چنان زلال شود – لحظه‌های بیمارستانی

ده ماه پیش بود که این عکس را در اورژانس گرفتم. دخترک ۱۶ ساله‌ای، روی تخت اورژانس، در حال دیالیز شدن، مشغول دعا خواندن.

بیماری‌اش؟ ALL. یکی از انواع سرطانی شدن گلبول‌های سفید.

مشکل فعلی‌اش؟ شنیدن صداهایی که ما نمی‌شنویم.

علتش؟ خونریزی در مغز. آسیب به کلیه هم دارد.

چه کار کنیم؟ انتظار.

انتظار برای چه؟ مردن.

کاری نمی‌شود کرد؟ نه.

چرا دعا می‌کند؟ می‌ترسد.

از چه؟ از صداها.

نگاهش می‌کردم. یک حس خالص از درونم می‌جوشد.

نامش؟ نمی‌دانم.

انگار دلم می‌خواهد زلال بشوم. پاک بشوم. خالص بشوم و ناخالصی‌ها را بزداید.

شاید نگاه کردن به او برایم حسی شبیه به شعر براهنی را تداعی می‌کند:

چنان زلال شود
آن کسی که تو را یک بار
فقط یک بار نگاه کند
که هیچ‌گاه کسی جز تو را نبیند از پس آن
حتی اگر هزار بار هزاران چهره را نگاه کند.