تجربه دستیاری طب داخلی – ارزیابی یک تصمیم در هنگام سومین سال رزیدنت بودن

وقتی در دوران فیزیوپاتولوژی بودم و برای تمرین شرح حال و معاینه به بیمارستان می‌رفتیم، مسئول ما یک دستیار سال سه بود. احتمالاً حدوداً هم‌سن الان خودم. حدود ۲۸ سالگی. چقدر آن زمان به نظرم سن زیادی داشت.

الان خودم در آن نقطه‌ام. الان خود رزیدنت سال سه [طب] داخلی‌ام.

و باورم نمی‌شود که بیشتر از دو سال از شروع دستیاری گذشت.

به تابستان ۱۴۰۰ برمی‌گردم. زمانی که می‌خواستم تصمیم بگیرم و انتخاب بکنم. زمانی که دستم برای انتخاب هر رشته‌ای باز بود. چقدر مشورت گرفتم؛ چقدر مخالف بودند؛ چقدر اصرار کردند؛ چقدر مصر بودم.

آخرسر هم به سراغ همین طب داخلی آمدم. و اکنون به جرئت می‌گویم که نتیجه‌ی این تصمیم نیز مطلوب بود. همان‌طور که فرایند تصمیم‌گیری‌اش احتمالاً درست بود. همان درس معروف که تصمیم‌گیری درست الزاماً به نتیجه‌ی مطلوب منتهی نمی‌شود و بالعکس (+)؛ هر تصمیم غلطی هم الزاماً نتیجه‌ی بد ندارد.

چرا طب داخلی؟

من پزشکی را با این تعریف که چند سال قبل نوشتم (+)، یاد گرفتم:

پزشکی، هنر حل مسئله‌ای است که صورت مسئله‌ی آن مشخص نیست.

به عبارت دیگر یافتن (Finding) و فهمین (Finding out) است و در نهایت لذت فهمیدن (The Pleasure of Finding Things Out).

تکراری نمی‌شود؟ اگر با بیمارهایم ارتباط برقرار بکنم و با آن‌ها واقعاً صحبت بکنم و به آن‌ها گوش بدهم، نه. دلم می‌خواهد داستان آن‌ها را بشنوم.

و ذهنم پر از داستان است. این داستان‌ها عمدتاً وقتی تنها بیماران را ویزیت می‌کنم، آشکار می‌شوند. قابل انتظار هم هست، نه؟ رنج‌های عمیق را که معمولاً پیش همه نمی‌گویند.

نمی‌دانم چه چیزی در این بیماری‌های جسمی شدید وجود دارد که افراد در هنگام این درد جسمی، عمیق‌ترین رازهایشان را می‌گویند. شاید این حس نزدیکی به مرگ باشد. شاید این نزدیکی به مرگ جسورترشان می‌کند.

و انگار در هنگام آن درد و رنج جسمی، خودافشایی راحت می‌شود و از برخی از مسائل بهتر عبور می‌کنند و دلشان می‌خواهد صحبت کنند.

این قسمت، هیچ‌گاه برایم تکراری نمی‌شود.

تشخیص بیماری‌ها، لذت فهمیدن را در پی دارد و گوش دادن به بیمارها، شنیدن داستان‌ها را.

داستان‌ها معمولاً شیرین نیستند. داستان رنج و فقدان هستند. اما شنیدن این داستان‌ها خودشان یک حالت تسلی‌بخش نیز دارد – به نظرم برای هر دو سمت داستان.

و فقط تشخیص بیماری نیست. همان‌طور که قبلا گفتم، علاوه بر چالش تشخیصی، طب داخلی پر از چالش درمانی نیز هست. کتاب و گایدلاین‌ها و مقالات را که بخوانی، هیچ‌گاه متوجه این چالش درمانی نمی‌شوی. من خودم از کسانی بود که این تفکر خام را داشتم که درمان سخت نیست؛ تشخیص است که سخت است. از نفهمیدن‌ام بود.

اکنون می‌فهمم که درمان نیز چقدر سخت هست و چقدر با خط‌های کتاب می‌تواند تفاوت داشته باشد و مسائل غیرقابل انتظار به وجود آید.

اما، با وجود همه‌ی این‌ها، آدم می‌تواند این رشته را انتخاب بکند و باز به شدت ناراضی باشد. یک قسمت عمده‌ی رضایت من از محیطی است که در آن قرار دارم. من هر چقدر در مورد شعور و درک و فهم برخی از اساتیدم بگویم کم گفته‌ام (البته که بی‌شعور هم داریم. اما کم هستند). آن‌هایی که به راحتی پیششان می‌روم و می‌گویم این اشتباه را کرده‌ام. این خطا را کردم. این‌جا راهنمایی می‌خواهم.

کسانی که تلاش کرده‌اند فضای بیمارستان را به‌گونه‌ای کنند که با وجود کار بسیار زیاد، آن حالت سلسله‌مراتبی که در خیلی از بیمارستان‌ها و رشته‌های دیگر وجود دارد، در این‌جا به آن شکل نباشد. کسانی که انسان را فهمیده‌اند و می‌دانند که باید سیستم را به‌گونه‌ای چید که این اتفاق‌ها نتواند به وجود بیاید.

کسانی که به تو اعتماد می‌کنند و مسائل مهم را به دستت می‌سپارند.

کسانی که می‌توانی بهشان اعتماد بکنی و مسائل مهم خودت را به آن‌ها بگویی. حتی مسائل غیرمرتبط با کار.

به همین خاطر هیچ‌گاه این بیمارستان را با وجود کار بسیار زیاد، با دیگر بیمارستان‌ها عوض نمی‌کنم.

و در کنار این اساتید، دوستانی که در این مسیر یافته‌ام و یک حلقه‌ی کوچک داریم که به همدیگر تا جای ممکن از هر نظر کمک می‌کنیم.

همه‌ی موارد فوق در کنار هم است که نتیجه‌ی تصمیمم را مطلوب می‌کند.