مقدمه ۱، حرفی از استاد و استادِ استاد:
سر راند کلورکتال (جراحی دستگاه گوارش) بودیم. پسری ۱۴ ساله را راند می‌کردیم. استاد، بیمار را به علت سابقه‌ی قبلی‌اش می‌شناخت. او را اسپایدر من کوچک صدا می‌زد. یکی دو سال پیش، هنگام جنگولک بازی روی درخت، از درخت افتاده و با باسن روی زمین فرود آمده بود. شانس آورده بود که به رکتوم و مقعدش آسیبی جدی وارد نشده بود و با عملی جزئی حالش خوب شده بود. جای اسکار جراحی قبلی، روی باسن‌اش موجود بود.
این دفعه، بیمار نوجوان‌مان جوگیر شده بود و نمی‌دانم کدام فیلم اکشن را دیده بود و می‌خواست مانند آن‌ها رفتار کند. دورخیز کرده بود و پس از چند متر دویدن، از یکی دو متری روی موتور پریده بود. دلش می‌خواست روی موتور، به نرمی فرود آید و موتور را روشن کند و شروع به حرکت کند.
اما نتیجه‌اش چه شده بود؟ نتوانسته بود درست فرود آید. با زاویه‌ی بدی، به بدنه و دسته‌ی موتور برخورد کرده بود، به علت فشار دسته‌ی موتور، هم اسفنکتر خارجی و هم اسفنکتر داخلی مقعد پاره شده بود. کمی از رکتوم‌اش نیز پاره شده بود.
تقریبا ۴۰ دقیقه‌ای بالای سر او بودیم. استاد در مورد آسیب‌های این ناحیه توضیح می‌داد. این که برای این بیماران چه کاری انجام دهیم. بیمار‌های مشابه را تعریف می‌کرد و اقدامات اورژانسی را می‌گفت.
راند او تمام شد و در انتها، استاد کمی در مورد اهمیت نوشتن order درست در پرونده‌ها توضیح داد. جمله‌ای گفت که بحثِ همیشگیِ بدون انتها را در بین دانشجویان پزشکی دوباره باز کرد:
— میدونم سرتون شلوغه و کلی کار دارین ولی کلمه‌ها رو در پرونده‌های درست بنویسین. می‌خواین بنویسین مترونیدازول، یه مت ننویسید و بقیه‌اش را خط بکشید. کسی که اردر را می‌خواند یه موقع با متی‌مازول اشتباه می‌گیرد و داروی اشتباه به مریض می‌دهد و …
گفتن این همانا و شروع شدن درد و دل‌های بچه‌ها همانا.
استاد ما نمی‌رسیم بخوابیم. ما اصلا وقت نداریم. ما حتی نمی‌رسیم درس بخونیم. استاد ما وقت تفریح نداریم. استاد یا باید سر راند باشیم یا مریض بخش ببینم یا درمانگاه برویم یا پرونده بنویسم. استاد وقت نمیکنیم بیرون برویم و خوش باشیم. بچه‌های مهندسی با هم مسابقه‌ی خواب می‌گذارند که چه کسی بیشتر از بقیه می‌تواند بخوابد و …
بیست دقیقه‌ای گفتند و استاد گوش کرد. آخر ماجرا استاد حرفی از استاد خودش نقل کرد:
ما هم همین حرف‌ها را به استاد‌مان می‌زدیم. یک روز که یک نفر غر‌های مشابهی را به استاد می‌زد، ایشان گفت:
دعوت‌نامه برای‌ات فرستاده بودند که آمدی پزشکی؟
این موضوع را باید درک کنید. هر چیزی را که می‌خواهی باید برای‌اش هزینه‌ای بدهی. شما خودتان انتخاب کردید که اینجا باشید. به هر دلیلی که آمده‌اید، قبول کنید که باید هزینه‌هایی را خرج کنید، فداکاری‌هایی انجام دهید، از بعضی تفریح‌ها و لذت‌ها بگذرید. سعی کنید کاری کنید که تک تک این لحظات برای‌تان لذت بخش باشد. اگر این کار را نکنید، در این شغل می‌میرید. ما با همین خوشی‌های کوچک و بزرگی که در سر کار برای خودمان می‌سازیم، خودمان را زنده نگه می‌داریم.
مقدمه ۲، کامنت الهام:
سلام ممنون از نوشته هاتون من پشت کنکوریم و عاشق پزشکی ولی یه سوال اساسی دارم لطفا جوابمو بدین.کتابهای پزشکی رو واو به واو باید حفظ کرد؟یعنی مثلا بافت شناسیه جان کوییرا بیوشیمی ژنتیک اناتومی و….همه کتابهای تخصصی رو باید همرو حفظ کرد و امتحان داد ؟!!!!اخه چطور میشه این همه کتاب رو در یه ترم خوند حفظ کرد تموم کرد وامتحان داد؟؟من دانش اموز متوسطیم از هر لحاظ حفظیاتم هم متوسطه .چطور میتونم حتی اگه پزشکی قبول شدم این همه کتابو تو یه ترم حفظ کنم؟😲😭😟😓حالا چی کار کنم؟پس فقط نوابغ میتونن بیان پزشکی حتی اگه روزی ۱۵ ساعت هم درس خوند میشه این کتابارو حفظ و تموم کرد؟
نوشته‌ی اصلی
سه هفته پیش بود که یک draft در قسمت پست‌ها درست کردم. عنوانش این بود: توهم کمبود وقت در میان دانشجویان پزشکی. در موردش فکر میکردم که چه بنویسم. این کامنت الهام، باعث شد بخواهم از یک قدم عقب‌تر این نوشته را شروع کنم. این کامنت الهام و سوال‌های او، به نحوی به حرف‌هایی که می‌خواهم بزنم ربط دارند. به حرف‌هایی که تقریبا هر روز به خودم یادآوری میکنم. حرف‌هایی که، صحبت‌های الهام تنها گوشه‌ای از آن‌هاست. ولی خب انسان دنبال بهانه است؛ وگرنه اینقدر روز اول سال را دوست نداشت. روزی که بهانه‌ای است برای شروع خیلی از کارهای ناکرده.
حرفهای الهام هم بهانه‌ای شد برای من تا کمی حرف بزنم.
الهام جان، شاید جواب سوال‌هایت را در بین حرفهای من نگیری. مرا ببخش که از حرفهای تو، به عنوان بهانه‌ای برای گفتن حرفهای خودم استفاده کردم.
حرف‌هایی که می‌خواهم آن‌ها را در قالب یک نامه بگویم. نامه‌ای با این عنوان:
برای تو که می‌خواهی پزشک شوی
دوست عزیزم
امروز که این حرف‌ها را برای‌ات مینویسم، بیش از ۱۵۰۰ روز است که مشغول تحصیل پزشکی هستم. این روزها، تقریبا همه‌ی صبح‌ها و بیشتر عصر‌ها را با پزشکی می‌گذرانم. چهار روز در هفته، بعد از ظهرهایی که کشیک نیستم، داوطلبانه و خواهشمندانه به کلینیک اساتیدم می‌روم و با آن‌ها مریض می‌بینم (همین حالا که مشغول نوشتن این حرف‌ها هستم، تقریبا هفتاد مریض منتظر هستند که از کمتر از یک ساعت دیگر، با استاد، ویزیت کردن آن‌ها را شروع کنیم. امیدوارم نوشتن این نامه تا آن موقع تمام شود).
توضیحِ بعد‌التحریری: نرسیدم نامه را کامل کنم. به کلینیک رفتم. از ۴ تا ۸:۴۵ مریض دیدیم و پس از برگشتن به خانه، مشغول تکمیل کردن نامه هستم.
زمان باقی مانده‌ام را کار میکنم، درس می‌خوانم، یاد می‌گیرم و یاد می‌دهم، کتاب می‌خوانم، ساز میزنم و موسیقی گوش می‌دهم، بیرون می‌روم و دوستانم را می‌بینم، کمی ورزش میکنم، پزشکی و غیر پزشکی درس می‌دهم و گاه‌گاهی در اینجا مینویسم.
تابستان ۹۴ بود. بچه‌ها همه به شهرها و خانه‌های‌شان رفته بودند. پس از یک هفته در خانه ماندن برگشتم و در یک فرصت کوتاه هشت روزه، با تمام توان با یک نفر دیگر، کار کردیم و مدرسه تابستانه گذاشتیم. مدرسه‌ای که دانشگاه، چند سال بود که آن را برگزار می‌کرد و امسال تمام کارهایش روی زمین مانده بود. در آن یک هفته، سالن‌ها را هماهنگ کردیم، اسکان را جور کردیم، به باقی دانشگاهها دعوت‌نامه فرستادیم، ثبت‌نام‌ها را انجام دادیم، با اساتید هماهنگ کردیم، پذیرایی را جور کردیم، حمل و نقل را سر و سامان دادیم و همه‌ی این کارها را انجام دادیم. البته فکر نکن که مسئولین خیلی همکاری می‌کردند. هیچ‌وقت یادم نمی‌رود که برای تایید چیزهای کوچک، مرا اینقدر به این و آن پاس می‌دادند که در انتها، سر از اتاق ریاست دانشگاه در می‌آوردم.
مدرسه برگزار شد و حاصل برگزاری مدرسه، یک دوستی بسیار قوی با دو تا از اساتیدم بود و از همان موقع بود که با این دو استاد عزیزم، شروع کردم به کلینیک رفتن. می‌دانم که همیشه مدیون آن دو خواهم بود.
حرف‌هایی که می‌خواهم برای‌ات بگویم، حاصل مریض دیدن در این کلینیک‌ها است. حاصل صحبت‌های کوتاه با اساتید در بین دیدن مریض‌هاست. به جرئت می‌توانم بگویم کسی را نمیشناسم که سال پنج باشد و اینقدر مریض دیده باشد. مریض‌های بی‌شماری را در کلینیک و بیمارستان دیدم. از این مریض دیدن‌ها و صحبت‌های بی‌شمار با اساتید خوب و بد، نکاتی را آموختم. آن‌ها، اصول من هستند. با آن‌ها پیش می‌روم. با آن‌ها پزشکی را زندگی میکنم و با آن‌ها از پزشکی لذت می‌برم.
شاید آن‌ها برای تو مفید نباشد، هر چه باشد به شدت آلوده به مدل ذهنی من و اساتید من هستند.
نخست: یک گفت‌و‌گو
— می‌دانی مردم چرا به پزشک مراجعه می‌کنند؟
کمی فکر کردم. کمی صبر کردم. آن صفحه‌ی هریسون، در جلد نخست‌اش، به جلوی چشمم آمد. یادم می‌آید که گفته بود درد بیشترین علامتی است که مردم با آن به پزشک مراجعه می‌کنند؛ اما به نظرم این جواب کامل نبود. یک جای کار می‌لنگید.
جواب کاملی که به دلم بنشیند را پیدا نکردم. استاد داشت نگاهم می‌کرد. باید چیزی می‌گفتم. آخر سر با صدایی سرشار از شک و تردید گفتم: درد؟
— تو هر وقت درد داشتی به پزشک مراجعه کردی؟
— نه استاد.
— پس مردم چرا به پزشک مراجعه می‌کنند؟
می‌دانستم این دومی سوال نیست. خودش الان ادامه می‌دهد. سکوت کردم و منتظر حرف‌هایش شدم.
— دلیل اصلی مراجعه این است که حال‌شان خوش نیست. درد می‌تواند حال‌شان را ناخوش کند. اما درد تمام آن نیست. اگر درد مریض‌ات را از بین ببری ولی نتوانی حالش را خوش کنی، تو طبابت‌ات را کامل نکرده‌ای. این essence of medicine است.
دوم: دانشجوهای غرغرو
یادت باشد که دانشجوهای غرغرو راکه شب و روز در حال نق زدن هستند، به عنوان کل ماجرا نبینی. به آن‌ها با دید affiliative behavior نگاه کن. حرفهای آذرخش مکری را گوش کن. یک روانپزشک است. اگر حوصله نداری تمام این ۱۸ دقیقه را گوش بدی، از ۱۱:۵۰ گوش بده تا ۱۶:۰۰. باز هم اگر حوصله نداشتی، قسمتی از حرف‌هایش را برای‌ات نوشته‌ام:
پستانداران عالی، مانند شامپانز‌ه‌ها و گوریل‌ها، وقتی همدیگر را می‌بینند، در ابتدا یک غریبی در بین آن‌ها وجود دارد. با هم راحت نیستند و به هم نزدیک نمی‌شوند. بعد شروع می‌کنند به شپش‌های همدیگر را درآوردن. این باب دوستی و آشنایی افراد می‌شود. با این کار، دل‌های آن‌ها به هم نزدیک می‌شود. اکسی‌توسین ترشح می‌شود و خوشحالی افزایش پیدا می‌کند. این مفهوم affiliative behavior است.
وقتی شما وارد یک جمع بزرگ می‌شوید و در دانشگاه کسی را نمی‌شناسید، شما هم باید affiliative behavior داشته باشید
مردم عادی با بد و بیراه گفتن به تیم‌های فوتبال و صحبت کردن در مورد سریال‌های جم تی‌وی، این رفتار را انجام می‌دهند.
اما شما یک کار دیگه هم میکنید. معمولا باب affiliation شما صحبت در مورد مد و تلویزیون و لباس و … نیست. این کارها برای‌تان سخیف است.
پس affiliative behavior لایه‌های تحصیل‌کرده و دانشگاهی چیست؟
نق زدن و Complaining.
هر موقع دیدید دانشجوها غر می‌زدند، به عنوان یک حقیقت آن را نبینید. این نق‌زدن‌ها سطحی هست. عمقی نیستند.
دیدگاه آذرخش مکری را دوست داشتم. زیبا به موضوع نگاه کرده بود. اما معتقدم که با تکرار روزانه و هر لحظه‌ی این حرف‌ها، این سخن‌ها از سطح affiliative behavior فراتر رفته است.
بترس از روزی که این حرف‌ها، شالوده‌ی مدل ذهنی تو در مورد پزشکی را بسازد.
همرنگ این جماعت نشو. همرنگ آن‌ها شدن یعنی مرگ. یعنی لذت نبردن از پزشکی، یعنی زندگی نکردن و مردن در پزشکی.
رفتار‌ها را در این سطح حفظ کردن و دائما در این مورد صحبت کردن، یعنی درجا زدن، یعنی توقف، یعنی نابودی شوق‌ات برای پزشکی.
می‌دانی موضوع چیست؟
موضوع این است که صحبت در باب این غرغرهای همیشه آماده، خیلی راحت‌تر از این است که دو دانشجوی پزشکی بخواهند اعتراف کنند که در چند روز، ماه یا گاهی سالهای گذشته، به کاری جز پزشکی مشغول نبوده‌اند که بخواهند از آن صحبت کنند (کاش حداقل پزشکی را هم درست انجام می‌دادند. اگر درست انجام می‌دادند، قطعا کلی حرف، غیر از غر زدن داشتند). کتاب خوبی نخوانده‌اند. فیلم خوبی ندیده‌اند. به دیدن جای قشنگی نرفته‌اند و …
یادت باشد که هر گاه چنین دانشجوی پزشکی‌ای یافتی،دانشجویی که دائما در گوش تو نق نزند، دانشجویی که رفتارش این نباشد، دو دستی او را بچسب و ولش نکن. در این مسیر، به چنین فردی نیاز داری. نه کسی که دائما در گوش تو غر بزند و بنالد و نق‌نق‌کنان از سختی‌های پزشکی بگوید.
من افتخار میکنم که چنین دوستانی دارم که وقتی در کنار آن‌ها هستم، مجبور به تحمل چنین غرغرهایی نیستم. افتخار میکنم استادی دارم که وقتی او را می‌بینم با هم در مورد کتابی که هر دو خوانده‌ایم، صحبت میکنیم. افتخار میکنم با دوستی آشنا شدم که امشب، پس از تقریبا پنج ساعت درمانگاه بودن، مرا به قهوه دعوت کرد و پس از آن با هم یک پیاده‌روی داشتیم در مورد پزشکیِ آینده صحبت کردیم؛ به جای این که در گوش هم غرغر کنیم که به مثابه در آوردن شپش‌هاست.
خواهش میکنم خودت را در سطح این جماعت حفظ نکن. نگذار affiliative behavior تو غر زدن باشد.
کاری کن این رفتار تو، صحبت در مورد کتابی پرمحتوا، یک فیلم زیبا، یک موسیقی فوق‌العاده و یک خاطره‌ی به‌یادماندنی باشد.
سوم: توهم یک زندگی بیخود و دشوار
سایه می‌گوید:
چه فکر میکنی؟
که بادبان‌شکسته زورقِ به‌گل‌نشسته‌ای‌ست زندگی؟
در این خرابِ ریخته
که رنگِ عافیت ازو گریخته
به‌بُن‌رسیده راهِ بسته‌ای‌ست زندگی؟
اگر به جای زندگی، «پزشکی» بگذاری، حرف دل خیلی از دانشجوها را زده‌ای.
حرفم را اشتباه برداشت نکن. نمی‌خواهم بگویم که پزشکی آسان است. نمی‌خواهم بگویم که اگر به سراغ پزشکی آمدی، هر کاری که دلت خواست، در کنار پزشکی می‌توانی انجام دهی.
نه. نمی‌توانی. یادت باشد که برای‌ات دعوت‌نامه نفرستاده بودند. یادت باشد که خودت انتخاب کردی که به این مسیر بیایی. یادت باشد که هر انتخابی، به این معنی است که قرار است چیزهایی دیگر را انتخاب نکنی. یادت باشد که راه رفتن در هر مسیری، یعنی تصمیم گرفتی که وارد مسیر‌های دیگری نشوی.
تو نمی‌توانی انتظار داشته باشی که هر شب مهمانی باشی، با دوستانت بیرون بروی، مسافرت کنی، بیکار باشی و از پزشکی هم لذت ببری.
چرا. تو می‌توانی هر شب مهمانی باشی و خوش بگذرانی. اما آن وقت، آن لذت اصلی و غایی پزشکی را، هیچ وقت نخواهی چشید. هیچ وقت نمی‌فهمی که پزشکی یعنی چه. چرا که تو مسیرت را کامل نرفته‌ای.
تو آن جاده‌ی زیبا را ول کرده‌ای و داری از خیابانی موازی می‌روی که یکی دو درخت در کنار خیابان بیشتر نیست. افراد این جاده، هر چند قدم، به خاطر این که عدم زیبایی آن را جبران کنند، سعی می‌کنند کارهایی انجام دهند که تلخی مسیر را فراموش کنند. بعضی اینستاگرام خود را با مسافرت‌های خارج از کشور پر می‌کنند. برخی دیگر مهمانی‌های آن‌چنانی برگزار می‌کنند. و تعدادی دیگر این خلأ معنی را، با ماشین و خانه و اسباب و وسایل دیگر، پر می‌کنند.
ولی این مسیر درست و اصلی نیست.
تو قرار است که بدن انسان را درک کنی. طرز کار این ماشین فوق‌العاده‌ی هوشمند را. روابط بین سلول‌ها را. ارتباطات آن‌ها را. گفت‌وگوهایی که با هم دارند. هدفی که دارند و تلاشی که برای این هدف می‌کنند.
قرار است درک کنی که اگر عاملی می‌خواست زیبایی و نظم این سیستم را بر هم زند، سیستم چگونه به مقابله برمی‌خیزد. تو قرار است یاد بگیری که چجوری می‌توانی به این سیستم کمک کنی که نظم و زیبایی و شکوه و عظمت را به خودش برگرداند. این وظیفه‌ی توست.
این وظیفه با خط به خط حفظ کردن کتابهای آناتومی و بافت و جنین و فیزیولوژی، قرار نیست به دست آید. برای دسترسی به این اطلاعات که کافی است از جیبت، آن وسیله‌ی همه‌چیز‌دان را در بیاوری و دو سه کلمه‌ای در باکس جست‌و‌جو بنویسی.
تو به یک دید بزرگ‌تر نیاز داری. دیدی که بتواند کمکت کند به درک بالا برسی. آن وقت است که این جاده‌ی پزشکی تو آن‌‌قدر زیبا می شود که آن را با چیزی دیگر عوض نخواهی کرد.
تو قرار نیست که به این دید، با خط به خط آن کتاب‌هایی را که در بالا گفتی حفظ کنی. اصلا این کار معنایی ندارد. طوطی‌وار گفتن آناتومی گری، جنین‌شناسی لانگمن، بافت‌شناسی جانکوییرا، فیزیولوژی گایتون، پاتولوژی رابینز، میکروبیولوژی جاوتز، طب داخلی هریسون و سیسیل و اصول جراحی شوارتز، تو را به این دید نمی‌رساند.
چیزهای دیگری احتیاج دارد.
باید عاشق معماها شوی. عاشق حل مسئله.
وقتی عاشق معما و پازل‌ها شوی، دیگر برای‌ات این حفظ کردن بی‌معنی می‌شود. کم کم خودت می‌فهمی که چگونه باید به این کتاب‌هایی که نام بردم نگاه کنی.
دیگر خودت می‌فهمی، حفظ کردن خط به خط درمان‌ها، در این روزها که درمان‌ها هر لحظه تغییر می‌کنند، معنایی ندارد. دیگر خودت می‌فهمی که حفظ کردن خط به خط جزئیات علوم پایه و فیزیوپاتولوژی، در این روزها که به این جزئیات، هر ثانیه‌ی خدا مطلبی اضافه می‌شود، بی‌معنی است.
می‌فهمی که باید ساختار را بشناسی. می‌فهمی که باید سیستم را بشناسی. می‌فهمی که باید از یک قدم بالاتر به این بدن نگاه کنی. می‌فهمی که باید پیچیدگی را بشناسی. می‌فهمی که حفظ کردن جزئیات، بدون آن که دلیلش را بفهمی، در بهترین حالت، به تو دیدی تونل‌وار می‌دهد و نمی‌توانی دیگر bigger picture را ببینی. می‌فهمی که حل این معماها، مساوی است با درخت کاشتن در این مسیر و زیباتر کردن آن.
پس تمام تلاش‌ات را بکن که این کار را انجام دهی.
علاوه بر این، باید عاشق داستان‌ها شوی و عاشق آدم‌ها.
بیماری‌ها تکراری می‌شوند ولی آدم‌ها و داستان‌های‌شان نه.
دوستِ استادی دارم که هر فرصتی باشد به دیدنش می‌روم. یک بار که رفتم، شنیدم که در پایان کلاس، یکی از دانشجویان پرسید:
خسته نمی‌شوید که هر ترم همین مباحث تکراری را درس می‌دهید؟
جوابی داد که من با آن پزشکی‌ام را می‌گذرانم.
— مطالب یکسان هستند، نه آدم‌ها.
یادت باشد هر انسانی داستانی دارد. این داستان‌ها می‌توانند مسیر تو را زیبا کنند.
مسیرت را بساز. در آن درخت و گل بکار تا هوای آن تمیز و قابل نفس کشیدن باشد.
مسیرت را دل‌نشین بساز.
باز هم برای‌ات حرف دارم. اما بهتر است بروم غذایی بخورم و بخوابم که پنج شش ساعت دیگر، راند شروع می‌شود. باز هم از تو عذر می‌خواهم که با سوءاستفاده از حرفهای تو این همه حرف زدم و شاید حتی جواب‌ات را درست و کامل نداده باشم. حرفهای تو در مورد چگونگی درس خواندن در دوران پزشکی است. به تو قول می‌دهم که تا وقتی که تو وارد این رشته شوی، جواب بسیار کاملی برای‌ات خواهم نوشت. فعلا بدان که این‌جوری که فکر میکنی نیست.
مهشید
۲۱ فروردین ۱۳۹۷سلام؛ ممنونم از این متن زیباتون. حس آرامش و قوت قلبی به من داد.
امیرمحمد قربانی
۲۲ فروردین ۱۳۹۷سلام مهشید.
خوشحالم که اینجا میبینمت. ممنونم که برام نوشتی.
سارا
۲۲ فروردین ۱۳۹۷سلام
فقط می تونم بگم این پست با اختلاف زیاد، خیلی عالی بود 🙂
خوندنش درست مثل خوندن اون کتاب هایی بود که وقتی تموم می شن، آدم حس می کنه انگار دیگه توی بدن خودش و توی دنیای خودش نیست…
راستش خیلی وقته می خواستم حضوری ببینم تون و در مورد همین مسائل حرف که نه، ازتون یاد بگیرم. اما خب نمی دونم اصلا وقتش رو دارید یا نه :)) می شه؟ 🤔
امیرمحمد قربانی
۲۲ فروردین ۱۳۹۷سلام سارا.
ممنونم که برام نوشتی.
آره حتما میشه. از حدود ۱۰ روز دیگه به بعد البته.
محدثه
۲۲ فروردین ۱۳۹۷سلام!
من تازه با وب سایتتون آشنا شدم امسال کنکور دارم و فکر بلند پروازانه ی تحصیل داخل رشته ی پزشکی هر لحظه بیشتر داخل وجودم شعله میکشه وقتی خاطراتتونو میخوندم حس میکردم حتی اگه امسال هم نتونم این رشته رو کسب کنم سال بعد حتما خیلی بیشتر براش میجنگم برای کسب این حس و حال خوبی که این رشته داره!الان که ساعت استراحت و وب گردیم بود و بصورت اتفاقی این پست رو دیدم و خوندم بیشتر ازتون ممنون شدم چون شما با پست های هر چند اندکتون باعث شدین من برای هدفم خیلی بیشتر از اینی که تلاش میکنم تلاش کنم!
ممنونم ازتون هم استانی!
امیرمحمد قربانی
۲۲ فروردین ۱۳۹۷سلام محدثه. وقت بخیر.
ممنون که برام نوشتی.
امیدوارم به زودی برام بنویسی که به اون چیزی که میخواستی رسیدی و در اون جایگاهی که دوست داری قرار داری. خوشحالم تونستم توی این مسیری که هستی، کمکت کنم.
شایان مجیدی
۲۲ فروردین ۱۳۹۷ایول. برای این پستت احساس نیاز میشد! به قول دوستان زیبا بود!
پ.ن. بالاخره راجع به وویس دکتر مکری گذاشتی! فکر کردم بیخیالش شدی خودم تو فکرش بودم!
پ.ن.۲ بعد از اتمام علوم پایه فهمیدم که تلفظ جانکوییرا اشتباهه و تلفظ صحیحش خونکییِرا هست!
امیرمحمد قربانی
۲۲ فروردین ۱۳۹۷خودم بیشتر از هر کسی به نوشتنش احتیاج داشتم. حرف دوباتن رو که یادته؟
آره. بالاخره گذاشتم از وویسش. همینجوری که گفتم با تمام حرفش موافق نیستم ولی به شدت نظرش و طرز فکرش رو دوست داشتم.
علیرضا
۲۲ فروردین ۱۳۹۷سلام امیر جان
چقدر خوب نوشتی، خوشحالم افرادی مثل تو هستند که در این وانفسا در مورد پزشکی می نویسند.
جمله ای هست که خیلی دوستش دارم:
زندگی هنوز خوشگلیاشو داره
وجود تو هم یکی از این خوشگلیاست 🙂
امیرمحمد قربانی
۲۲ فروردین ۱۳۹۷سلام علیرضا.
کامنتت رو که دیدم یادم افتاد پستی که در مورد بخش قلب نوشتی رو نصفه خوندم. توی بخش بودم و داشتم میخوندم که کار پیش اومد. امشب کامل میخونمش حتما.
تو به من خیلی لطف داری 🙂
pardis bostanian
۲۲ فروردین ۱۳۹۷سلام اقای قربانی
نوشتتون فوق العاده بود باید بگم که واقعا بعد از خوندنش احساسه قوته قلبه بیشتری کردم
واقعا از وقتی با شما اشنا شدم کمتر غر میزنم و بیشتر سعی میکنم از کارایی که میکنم لذت ببرم هرچند که سخت باشن….
همیشه شاد و موفق باشین❤️🌷✌️
امیرمحمد قربانی
۲۲ فروردین ۱۳۹۷سلام پردیس.
صحبت‌هایی که با تو و دوستات داشتم، به من یادآوری میکنه که توی این مسیر، کسانی هستند که قدرت این رو دارند که به بقیه نشون بدن سیستم بهتری میشه باشه. قطعا یکی از بهترین راه‌های این که بگی یه سیستمی معیوبه، اینه که نشون بدی یه سیستم بهتری میتونه وجود داشته باشه.
امیدوارم تو و دوستانت رو به زودی ببینم و دوباره با هم صحبتی داشته باشیم.
ستاره
۲۲ فروردین ۱۳۹۷سلام.با خوندن یه بخشایی از متنت اشکم جاری شد.من بدجوری گیر افتادم:(به اندازه تو ادم قوی و هدفمندی نیستم و در کنار خیلی مشکلاتی که تو حاشیه دانشکده پزشکی پیش اومده من واقعا درمانده شدم.
[…]من الان اواخر استیجری رو دارم میگذرونم و الان اطفالم.یه مثال از همین امروز اگه بخوام بزنم:سر راند مریضی که من شرح حال گرفتم و پرزنت کردم برونشولیت بود.بچه ۷ ماهه.
من پنومونی برونشیولیت و تشخیص افتراقی هاشون رو قبلا تو بخوش عفونی خوندم.تو داخلی هم گریزی داشتم بهش.الان که اطفال هستیم هم چند روز پیش من از ویس و جزوه پارسیان بیماری های عفونی ریه رو کامل خونده بودم با نت برداری و خلاصه و مرور.
حالا امروز بالین بیمار که بودم دریغ از اینکه یادم باشه که توی این مریض من چجور سوالاتی بپرسم که هدفمند باشه و یه افتراق حداقلی بذارم بین موارد ممکن.اصلا موارد ممکن با توجه به شرح حال کودومان؟سرفه ابریزش تنگس نفس چرا چیزی جرقه ای در ذهن من نمیزنه؟من باید به کودوم بیماری بیشتر شک کنم.دردناک تر از همه برای من اینه که من به تازگی اینا رو خوندم مرور کردم سوالات کیسی جواب دادم .شاید ذهنم اینجور میدونه که با اون مطالب باید فقط امتحان داد!!!!!اتند از من پرسید خوب با توجه به شرح حال محتمل ترین چیزی که به ذهنت میرسه چیه؟من اما هیــــــــــچی به ذهنم نمیرسید:(((
[…]
من از طرفی مشکلی که دارم تناقض موجود در منابع با کاریه که در عمل میکنیم.من در گاسترواتنریت نلسون را خوندم که میگه AB در این صورت میدیم اگر کمتر از ۳ ماهه و Ecoli در S/c باشه و….اما در عمل این کار را نمیکنیم و استاد رسما میگه اون کتابه تو عمل کاربرد نداره.خوب این چه کاریه؟وقتی ما برای هر درمان و تشخیص جور دیگری داریم عمل میکنیم چه رفرنس خواندتی پس!(از آنجایی که حافظه خیلی قدرتمندی دارم باید بنشینم و تک تک تناقضات و تفاوت ها رو هم یاد بگیرم)
من میخونم زیاد هم میخونم.اما با نخوندن هیچ فرقی نداره.از نق زدن های خودمم خسته شدم چون از اول پزشکی این رو در خودم میدیدم و تو سالهای بالین بدتر هم شده
من مریض به اندازه خودم و بقیه دیدم.۳ ماه بخش اطفال و هر روز ۴ ۵ مریض را دیدن و راند کردن کم نیست و درمانکاه هم که بماند.تایم خوندنم هم که خوبه .پس واقعا مشکل کجاست؟!
و نکته دیگه اینکه واقعا قدردان دوستان خوبت باش که البته هستی.من هرگز همچنین کسانی رو در اطرافم نداشتم
امیرمحمد قربانی
۲۲ فروردین ۱۳۹۷سلام ستاره. وقتت بخیر.
طبق حرفی که برایم نوشتی، یه قسمتی از حرف‌هایت را حذف کردم.
راستش اگه نظر من رو میخوای، بیشتر به نظرم مشکل از یادگیری تو هست نه این که توانایی‌اش رو نداشته باشی. ببین موضوع اینه که یادگیری یک مهارت هست. و ذات مهارت این هست که با تمرین بهتر میشه و میشه اون رو به سطح عمیق‌تری رسوند. من در این حوزه متخصص نیستم ولی به نظرم و با توجه به حرف‌هایی که میزنی، مشکلت بیشتر در این زمینه هست.
ببین بهت قول میدم در مورد نحوه‌ی خوندن، در اولین فرصت ممکن بنویسم. توی همین چند روز آینده، سعی میکنم که بنویسم. ولی منم ازت یه چیزی میخوام. این که روی مهارت یادگیری کار کنی. و اون رو از متمم کار کنی. از این لینک: مهارت یادگیری
تو روی این قسمت کار کن. من چیزهایی که خودم میدونم رو برات مینویسم. عمیقا امیدوارم که بتونم بهت کمک کنم.
در مورد تفاوت بین رفرنس‌ها هم حق داری. ببین رفرنس‌هایی که ما میخونیم، بر اساس داده‌‌ها و امکاناتی هست که در آمریکا موجوده. نباید انتظار داشته باشی، برای درمان، بتونیم همون پروتوکل رو پیاده کنیم دقیقا. بعضی از جاها ممکنه با توجه به امکانات‌مون عوض بشه.
من حرفی که استادم چند روز پیش بهم گفت و خودم هم مدت‌هاست آن را اجرا میکنم بهت میگم:
تو لازم نیست درمان رو بلد باشی. هنر تو در این هست که فیزیوپاتولوژی بیماری‌ها و مطالب علومِ پایه‌ی مرتبط با آن را بدانی. آن وقت است که می‌توانی بیمار را درک کنی و مشکلش را بفهمی و به تشخیص درست برسی. درمان، این روزها همه‌جا در دسترس است. کافی است واشنگتون را ورق بزنی یا در آپتودیت سرچ بکنی.
من خودم هم با همین جمله‌ی بالا پیش می‌روم.
در مورد جمله‌ی آخرت:
به دنبال چنین افرادی بگرد. واقعا نایاب هستند ولی این گونه نیست که وجود نداشته باشند. مطمئن باش که آن‌ها را می‌یابی. شاید کمی دیر یا زود. ولی قطعا آن‌ها را پیدا میکنی.
ستاره
۲۳ فروردین ۱۳۹۷خیلی خیلی ممنون از توصیه هات.
ستاره
۲۲ فروردین ۱۳۹۷من از غر زدنم معذرت میخوام واقعا.اما به ستوه امدم تا جایی که تو سال ۶ پزشکی یه جایی به سرم زده برم انصراف بدم. […]
علاقه دارم ها خیلی هم زیاد.من همه مریض هایی که داریم رو دوست دارم و این پازل و معمای پزشکی هم برام جذابه .اما امان از دیتایی که به حافظه ام میدم و او به من خیانت میکنه!
امیرمحمد قربانی
۲۲ فروردین ۱۳۹۷ستاره بهم اجازه بده در مورد یه موضوعی برات بنویسم که از سه تا از اساتیدم یاد گرفتم. این یه کم زمان میبره. چون من از هر کدوم یه تیکه‌اش رو یاد گرفتم. قبل عید بود که از یکی از این استاد‌ها یه کتابی گرفتم. اسمش اینه. این کتاب هیچ کجایی پیدا نمیشه. بعید میدونم پیداش کنی، ولی اگه پیداش کردی برای خودت بخر یا دانلود کن:
NEJM Clinical Problem Solving
من چیزهایی که از این کتاب یاد خواهم گرفت رو برات مینویسم. در مورد این هست که چجوری از هیستوری به تشخیص برسی.
ستاره
۲۲ فروردین ۱۳۹۷سخنرانی دکتر آذرخش مکری خیلی خوب بود.مممنون
در ضمن اگر فکر میکنی من شاید مشکل شناختی ادراکی یا…ممکنه داشته باشم بگو حتما.که یه بررسی و پیگیری بکنم.البته یه نکته تو پرانتز هم بگم
من […] هم دارم .نمی دونم چقدر میتونه تو عملکرد من تاثیر بذاره واقعا
نوید ناطقی
۲۲ فروردین ۱۳۹۷یک محتوای عالی…از اونایی که وقتی خوندی بازم برمیگردی و مرورش میکنی…ازاونایی که از وقتی که گذاشتی پشیمون نمیشی…از اونایی که کپی پیست نیست…
هم بخاطر دید زیبا و حرفهای در رشته تخصصی خودت و هم بخاطر هنر زیبای نوشتنت(ساده صمیمی و عمیق)،بهت تبریک میگم.
امیرمحمد قربانی
۲۳ فروردین ۱۳۹۷سلام نوید عزیز. لطف داری به من. ممنونم که برایم نوشتی.
راستی نوشته‌هایت رو دنبال میکنم. امیدوارم تو بیشتر از من فعال باشی.
آرش قرنجیگ
۲۲ فروردین ۱۳۹۷امیر ❤ دوست قدیمی. با دیدن این متنت که اولین متنی بود که ازت میخوندم واقعا به وجد اومدم. متاسفانه بحث غر زدن جزئی از فرهنگ دانشجوهای ما شده و ای کاش میشد این دعوت نامه رو رو سر در دانشگاه ها زد 😀 امیدوارم هر جا هستی بدرخشی و خبر موفقیتای پشت سر همتو بشنوم
امیرمحمد قربانی
۲۳ فروردین ۱۳۹۷سلام آرش.
نمی‌دونی صبح که بیدار شدم و کامنتت رو دیدم چقدر خوشحال شدم.
مدت‌هاست که ازت بی‌خبر ام. امیدوارم فرصتی بشه که ببینمت و کمی صحبت کنیم.
من رو از حال و روزت بی‌خبر نذار لطفا.
armina
۲۴ فروردین ۱۳۹۷سلام آقای قربانی خسته نباشید . مطلبتون خیلی عالی بود ممنونم
خیلی دلم میخواد مطالبی هم درباره ی نحوه ی درست خوندن درسای مهم علوم پایه بذارید 🙏🏻 تجربه ی افرادی مثل شما خیلی به ما کمک میکنه .
بازم بیشتر برامون بنویسید
ممنون و خداقوت
امیرمحمد قربانی
۲۴ فروردین ۱۳۹۷سلام.
ممنونم که برام نوشتی. حتما سعی میکنم این رو هم بنویسم. چون میدونم به دوستان زیادی قول دادم که این‌کار رو براشون انجام بدم.
الهام
۲۴ فروردین ۱۳۹۷سلام اقای امیر محمد ممنونم از جوابتون ازاینکه از هر بهونه ای استفاده میکنید که درونییات خودتون رو بروز بدید معلومه ادم دغدغه مندی هستید .تا اینجا فهمیدم که باید عاشق انسان کالبد او و کمک به او بود ولی چه میشه کرد در اخر ترم نمره لازمه که بره تو ریزنمره .گستردگیه رشته پزشکی همیشه منو میترسونه .همیشه از خودم میپرسم اگه برم پزشکی اونقدر لیاقت وقدرت و تواناییه اینو دارم که بیمارییه یه مریض رو خوب کنم یا نه؟دلم نمیخواد پشت سرم بگن بیسواده بابا هیچی حالیش نی .برام سواله باید خیلی باهوش باشی یا خیلی مطلب حفظ باشی که بتونی درمان کنی شنیدم خیلی از دانشگاهها تمرکزشون رو تربیت متخصص هست کمتر به پرورش پزشک عمومی بها میدن .به هرحال امیدوارم طبق قولی که دادین که کمکم میکنید در انتها بتونم به درک درستی از پزشکی برسم گاهی به خودم میگم خوب برم دندون بخونم رشته جمع و جور تریه محدود به سرو گردنه درسا حجم کمتری دارن وقت ازاد بیشتری داره ولی باز دونستن مطالب پزشکی وسوسم میکنه نمیدونم میترسم وسطایه راه بمونم اگه هوش بالایی داشتم نگران نبودم ولی چون از هر نظر متوسط هستم این منو میترسونه رک میگم راستش به خودم اعتماد ندارم که بتونم از پس این رشته بربیام اگرچه عاشق این رشته هستم بازم تشکر ازاینکه جواب سوالمرو دادین.
امیرمحمد قربانی
۲۴ فروردین ۱۳۹۷الهام مطالبی که برام نوشتی، خودش یه پست جداگونه میخواد و باید مفصل برات در موردش بنویسم. مخصوصا این قسمتش:
خیلی از دانشگاهها تمرکزشون رو تربیت متخصص هست کمتر به پرورش پزشک عمومی بها میدن.
شاید این حرف کمی کمکت کنه که تا قبل از اتمام علوم پایه، به نسبت راحت میتونی از پزشکی به سراغ دندون بری.
مهدی ضرورتی
۲۵ فروردین ۱۳۹۷سلام امیر محمد جان
قبل از ورود به دانشگاه، دانشگاه رو مثل یه آرمان شهر تصور میکردم که اون دنیایی که دنبالش بودم رو توی دانشگاه میتونم پیدا کنم، ولی زمانی که جو دانشگاه رو دیدم خیلی نا امید شدم.
فکر این که مسیری که واردش شدم رو اون طور که باید نمیشناسم و کسی هم نیست که کمکم بکنه خیلی آزار دهنده و نا امید کننده بود.
آشنا شدن با تو یکی از اتفاق هایی بوده که خیلی خیلی کمکم کرده، جواب خیلی از سوال‌هام رو توی صحبت هات یا توی پست هایی که توی سایتت گذاشتی پیدا کردم و البته سوال های جدیدی هم برام پیش اومده.
خلاصه خیلی خوشحالم که همین ابتدای مسیر با افراد کمیابی مثل تو آشنا شدم.
ممنون که وقت میذاری و اینجا مینویسی.❤🙂
امیرمحمد قربانی
۲۵ فروردین ۱۳۹۷سلام مهدی عزیز
خوشحالم که اینجا میبینمت و ممنونم که برام نوشتی.
متوجه حرفات هستم. کاملا میفهمم چی میگی. امیدوارم بتونیم با هم کمی در این مسیر تغییرات ایجاد کنیم.
مدت‌هاست که ندیدمت. مواظب خودت باش.
الهام
۲۵ فروردین ۱۳۹۷سلام ای بابا شرمنده من هر سوالی میپرسم توضیحش یه پست جداگونه میخواد 😊😅ببخشید دیگه دکتر جان صبوری پیشه کنید .جاهلیه و عدم اگاهی ما .همسایه ها یاری کنید تا ما پزشکی بخونیم .چه شرایطی داره برا تغییر رشته از پزشکی به دندون و بلعکس؟
امیرمحمد قربانی
۲۵ فروردین ۱۳۹۷از قوانین و شرایطش اطلاعی ندارم متاسفانه. میتونی از آموزش دانشگاه یا توی آیین‌نامه‌ها پیداش کنی.
zahra
۲۶ فروردین ۱۳۹۷سلام ممنون بابت متن زیباتون🌹
راستش دانشجوهای پزشکی ازبس ناله میکنن که سخته ونیاید که مابه هدفمون و علاقمون شک میکنیم …
و وقتی بهشون میگیم که ماواقعاًعلاقه داریم بهمون میخندند..
جوری شده که الان واقعاً سردرگمم
انگیزه ام روازدست دادم
نمیدونم واقعاًبه پزشکی علاقه دارم یانه ..
نمیدونم بعداًاگر پزشکی قبول شم ، پشیمون میشم یانه ..
.
امیرمحمد قربانی
۲۶ فروردین ۱۳۹۷سلام زهرا.
ممنونم که برام نوشتی.
اون فایل صوتی چند دقیقه‌ای که در پست هست رو وقت کردی گوش بدی؟ اون رو گوش بدی تا حد زیادی به نظرم جواب سوالت رو میگیری.
فاطْمه
۲۶ فروردین ۱۳۹۷هیچی ندارم بگم بس که خوب بود…میشه لطفا اگه ممکنه فایل صوتی رو برام بفرستی؟ممنونم
امیرمحمد قربانی
۲۶ فروردین ۱۳۹۷سلام فاطمه. از این لینک میتونی دانلودش کنی:
دانلود فایل صوتی دکتر آذرخش مکری
فاطْمه
۲۷ فروردین ۱۳۹۷مچکرم:))))
مریم
۳۱ فروردین ۱۳۹۷سلام. خسته نباشید. این فایل صوتی که قرار دادید عالیه.. خیلی لذت بردم. و همینطور متن زیباتون
بازهم اگه میشه فایل صوتی قرار بدید:)) من دیشب با وبلاگتون آشنا شدم.
امیرمحمد قربانی
۳۱ فروردین ۱۳۹۷سلام مریم. ممنون که برام نوشتی.
ببین این فایل فکر نکنم ادامه داشته باشه. این فایل تصویری‌اش هست در سایت دانشگاه تهران:
از اینجا میتونی ببینی.
سخنرانی‌هاش رو میتونی با یه سرچ ساده ببینی. بقیه‌ش فکر میکنم موضوع‌های تخصصی هستند.
امیدوارم بازم اینجا ببینمت.
مریم
۳۱ فروردین ۱۳۹۷دکتر چجوری میتونیم به ادامه ی این فایل صوتی دست پیدا کنیم؟
آخه همش میگن بازهم صحبت هایی خواهم داشت باهاتون و اینا
یا اگه فایل های دیگه ای هم دارید میشه بزارید؟
متشکرم
مریم
۳۱ فروردین ۱۳۹۷اونقدر خوووب بود اصلا متوجه نشدم چطور ۱۸ دقیقه سپری شد