به سال ۱۳۹۲ برمی‌گردم. قبل از شروع دانشگاه. به زمانِ ۱۸ سالگی. به عکسی که برای آن زمان است نگاه می‌کنم. شاید که این یادآوری راحت‌تر شود. به انتخاب‌هایی که از آن زمان تا اکنون – پاییز ۹۹ – داشته‌ام، فکر می‌کنم. اکنون که دوران اینترنی‌ام به نیمه رسیده و با این پزشکیِ زمانِ کووید، […]
سال ۱۳۹۵، هنگامی که این وبلاگ را شروع کردم، در قسمت درباره‌ی من نوشته بودم: معتقدم روش فعلی آموزش پزشکی، از من یک پزشک می‌سازد که قرار بود ده سال پیش طبابت کند و مرا برای پزشکی آینده تربیت نمی‌کند. پنج سالی از آن زمان می‌گذرد و این موضوع هنوز هم از دغدغه‌های من است.
چند ساعتی است از سفر فشرده‌ی یک روزه برگشته‌ام. خسته‌ام؛ اما، نمی‌دانم چرا خوابم نمی‌برد. به یاد شعرخوانیِ ۹ شهریور ۹۹ هوشنگ ابتهاج (سایه) افتادم. به سراغش رفتم. به این لحظه‌ی آخر رسید. بارها و بارها نگاهش کردم. چشمان سایه را. این تصویرِ آینده را. می‌بینمآن شکفتنِ شادی راپروازِ بلندِ آدمیزادی راآن جشنِ بزرگِ روزِ
با دود عود بود که عاشق محمدرضا شجریان شدم. آن تصنیف را روی تکرار می‌گذاشتم و ساعت‌ها و ساعت‌ها تنها به همان گوش می‌سپردم. آرام گوش می‌دادم تا به بیت آخرِ غزلِ مولانا برسد و با شجریان زمزمه کنم: در گل بمانده پای دل جان می‌دهم چه جای دلوز آتش سودای دل ای وای دل
روبه‌روی کتاب‌خانه‌ام ایستاده‌ام. به آن کتاب‌های پزشکی نگاه می‌کنم. به تکست‌بوک‌ها. حرف‌های امروز او – همان که قبلا از او در نامه‌ای برای تو که می‌خواهی پزشک شوی گفته‌ام – در ذهنم تکرار می‌شود: کتاب‌های پزشکی با خون نوشته شده است. همین کتاب‌هایی که می‌خوانید. برای هر خطش تعداد زیادی انسان عارضه‌دار شده‌اند. برای هر
بیمارستان‌ها و کلینیک‌ها، یکی از عریان‌ترین بخش‌های جامعه‌ی ماست. تمام آن‌چه که انکار می‌شود و گفته نمی‌شود و پنهان می‌شود، در این‌جا دیده می‌شود: عمیق‌ترین ترس‌ها. پنهانی‌ترین رازها. شهوانی‌ترین تخیلات. عجیب‌ترین تمایلات. باورها. اندیشه‌ها. کردارها. همه و همه این‌جا گفته می‌شود. تو و من، ما به عنوان کسی که با این ترس‌ها و رازها و
میز کار من، میزی خلوت نیست: دو چراغ مطالعه. یک مانیتور. یک لپتاپ. تعداد زیادی خودکار و مداد و مدادرنگی و ماژیک. یک تایمر تخم‌مرغی. یکی دو عدد دفترچه. یکی دو عدد کتاب. یک فرهنگ لغت کوچک. تعداد زیادی کاغذ. یک لیوان، گاهی پر از قهوه و گاهی ته‌مانده‌ی قهوه. عینک. یک تیغ جوجه‌تیغی شکسته‌ی
پانزده / پنج / نود و نه – فوریت ارتوپدی چه چیزی کم بود در این نخستین کشیک ارتوپدی دوران اینترنی؟ چرا بعد از چنین روزی این‌گونه حسی در من غالب بود؟ چه اتفاقاتی افتاده بود که به نظرم امروزم تمام‌نشده مانده؟ نمی‌دانم. نمی‌دانم. شاید در این نوشتن بفهمم: صبح، بیماری نداشتم. طبیعی است. هنوز
بخت خوشی دارم که در مسیرم، انسان‌هایی هستند که با پیشنهادهایشان، سهم آزمون و خطا را برایم کمتر می‌کنند. بهتر بگویم: به من این فرصت را می‌دهند که در مسیری جدید، آزمون و خطا داشته باشم، نه مسیری پیموده‌شده. این کارشان، هدیه‌ای بی‌نهایت ارزشمند است. هدیه‌ای از جنس زمان. پیشنهادی برای زمان‌آگاهی بیشتر او یک
این روزهایم با او می‌گذرد. در هر فرصتی به او می‌گریزم و او را یاد می‌کنم. لورکا را. سی‌دی شعرهای او در پخش‌کننده‌ی کوچک من است و هر از گاهی به سراغش می‌روم و دکمه‌ی پخش را فشار می‌دهم و به او، با ترجمه و صدای شاملو گوش می‌دهم. به شاملویی که از گلوی او