بیماری، خودکشی، خواستگاری، مهاجرت، فقدان

اردیبهشت ۱۴۰۳ تمام شد و نوشته‌ای در وبلاگ ننوشتم. اما برای خودم، بارها و بارها نوشتم. نوشتم و پاک کردم. هفت هفته‌ی گذشته را بعید است هیچ‌وقت فراموش کنم.

منظورم فشردگی‌اش نیست؛ به فشردگی کارها و برنامه‌ها عادت دارم. فشردگی تنها برایم اذیت‌کننده نیست.

اما این بار یک تجربه‌ی جدید بود. فشردگی کارهایی که هر کدام هیجان شدید و عمیق به همراه داشتند.

این تجربه را نداشتم که در یک زمان کوتاه، این‌قدر کار با هیجان‌های قوی را بگذرانم – چه مثبت و چه منفی.

دستش در دستم بود. هر از گاهی دستم را فشار کوتاهی می‌داد. خیالم راحت می‌شد که هنوز هوشیاری دارد. کم کم خوابش برد. نگاهش می‌کردم. غمی در کار نبود. ترس وجود نداشت. انگار توانسته بودم بین خودم و حس‌هایم نسبت به او یک دیوار بگذارم. وقتی در کنار او بودم و در نقش پزشک، این دیوار لازم بود.

اما مشکل این بود که در هنگام تنهایی نیز این دیوار وجود داشت.

دیواری که دلم می‌خواست خراب بشود و یک خروجی برای هیجان‌ها پیدا شود.

سنگین شده بودم.

سه‌شنبه ساعت یک شب از او خداحافظی کردم. شنبه شب می‌رفت. در آغوشش گرفتم و دلم نمی‌خواست رهایش کنم.

یادم می‌آمد که سخت‌ترین در آغوش گرفتن‌ها برای آخرین بار است. نمی‌دانستم دفعه بعدی که او را می‌بینم چه زمانی خواهد بود. چندین هزار کیلومتر آن طرف‌تر خواهد رفت.

سنگین‌تر شده بودم. دلم می‌خواست حداقل اشک وجود داشته باشد. هر چه باشد، خروجی حسی است.

چهارشنبه صبح رفتم برای امتحان. بعدش اورژانس.

چهارشنبه ظهر بود که فهمیدم او خودکشی کرد. مردم از غم و له شدم از عذاب وجدان.

الان دیگر حس می‌کردم. اما نمی‌توانستم آن را به خوبی بیان کنم.

کاش می‌شد گریه کرد.

تماماً بیدار بودم و ساعت به ساعت آزمایش‌هایش را چک می‌کردم و می‌لرزیدم.

پنج‌شنبه صبح رفتم اورژانس. پنج‌شنبه ظهر او مرد.

سنگین‌تر شدم و دوباره هیچ خروجی‌ای در کار نبود.

پنج‌شنبه عصر رفتم خواستگاری. رابطه‌ای که الان به قدم بعدی رسیده بود.

فکر کنم کلا بیست جمله هم در آن دو ساعت نگفتم.

نمی‌توانستم حرف بزنم.

همه‌چی خیلی سنگین بود برایم.

خودش را کشته بود. هر کسی نبود و من می‌شناختمش و حداقل زمانی به هم نزدیک بودیم.

نمی‌توانستم از سنگینی حرفی بزنم.

منتظر بودم تمام بشود و شب برگردم خانه‌ام و تنها باشم.

شب دوباره نخوابیدم. جمعه شد. ۵ صبح بیدار شدم.

دوستی دیگر را می‌خواستم به فرودگاه برسانم. یک دوستی ده‌ساله که مرا در هجده سالگی نجات داد.

به چهره‌ها در فرودگاه نگاه می‌کردم. چند نفری اشک می‌ریختند.

یاد آن ویدیو قدیمی در فیس‌بوک افتادم که یک نفر می‌خواهد مهاجرت بکند. چمدانش خیلی بزرگ است. آن را برای تحویل روی ترازو می‌گذارد. مسئولش می‌گوید چمدانت زیادی سنگین است. می‌گوید چه کار کنم؟ می‌گوید سبکش بکن یا یک میلیارد دلار پول پرداخت بکن.

پاسخ می‌دهد که فکر نکنم چیزی باشد که بخواهم آن را همین‌جا بگذارم و نیاورم.

می‌گوید:

پدر و مادرت چطور؟

بهترین دوست دوران کودکی‌ات؟

غذایی که دوست داری؟

جاهایی که دوست داری بروی؟

زبان مادری‌ات؟

شوخی‌هایت که به زبان جدید به خوبی ترجمه نخواهند شد؟

و هر کدام را که در می‌آورد چمدان کوچک‌تر و سبک‌تر می‌شود.

آخرسر چمدان به حد مجاز می‌رسد.

او می‌رود و یاد آن‌ها را در قلبش با خودش می‌برد.

به بازرسی آخر رسیدیم. دیگر من نمی‌توانستم بروم. نوبت او شد که برود داخل. کنار رفت که نفر پشت سر او برود.

در آغوش کشیدن.

نفر پشتی او کارش تمام شد.

نمی‌شد آن آغوش را رها کرد.

مسئول عصبانی شد. داد زد که من کار شما را اصلاً انجام نمی‌دهم.

به آرامی گفت: شما اگر می‌دانستید ما چه حالی داریم، این‌طور نمی‌گفتید.

و رفت.

جمعه ظهر شد. رفتم دنبال او. دنبال جایی برای عقد بودیم. می‌خواستیم سر راه قهوه بگیریم. رفتیم به یک کافه‌ای که در چند سال اخیر چند بار رفته‌ایم.

وارد که شدم باورم نمی‌شد. دوباره او را دیدم. سه‌شنبه ساعت یک شب از او خداحافظی کرده بودم. یک بار خداحافظی را تحمل کردم و اکنون او را دوباره دیدم. خوشحالی و عصبانیت و غم را با هم تجربه می‌کردم. اکنون دوباره باید این فرایند را طی کنم.

نمی‌دانم چند بار در آغوشش گرفتم. فقط می‌دانم خیلی طولانی شد. هیچ‌کدام نمی‌توانستیم رها کنیم.

قلبی فشرده‌تر و سنگین‌‌تر.

جمعه هم خوب نخوابیدم.

شنبه ۵ صبح بیدار شدم. رفتم اورژانس کمک او که زود بیمارها را ببینیم و بتوانیم برای تشییع برویم.

بیمارها را دیدیم. ۸ بود که رسیدیم. همون اول، با یکی روبه‌رو شدم. گفت: «اومدین؟ … عاشق شما بود.»

و من دیگر نتوانستم خودم را نگه دارم.

و چند هفته گریه از چشم‌های من می‌آمد.

گریه‌ی از دست دادن دوست‌هایم به حکومت. گریه‌ی از دست دادن او به خودکشی. گریه‌ی مهاجرت و دور شدن. گریه‌ی فقدان.

تشییع جنازه به فرد رفته که کمکی نمی‌کند. اما به ما مانده‌ها کمک می‌کند سبک‌تر بشویم.

فردایش شد. یک نفر دیگه نیز که می‌شناختم خودکشی کرد. جانی نداشتم که سوگواری کنم و سنگین‌تر از همیشه بودم.

جایی برای سوگواری جدید در من نبود.

هنوز تمام قبلی‌ها مانده بودند و باید خروجی می‌یافتند.

اما دور و برم شلوغ بود. کافی نبود. هنوز اشک‌های فراوانی وجود داشت.

وقتی پوستری را که او طراحی کرد دیدم، این بار، وقتی آدمیزادی حضور نداشت، اشک‌ها آمدند. لیلیا بود و من. لیلیایی که با تعجب نگاه می‌کرد و منی که با صدای بلند گریه می‌کردم.

نمی‌دانم چقدر شد.

اما بعدش حالم بهتر بود.

دیوار کمی شکسته بود.