در این بخش – اتفاقات نورولوژی – به قدری درگیر بیمارستان شده‌ام که تنها کاری که در رابطه با وبلاگم توانستم بکنم، تایید و خواندن کامنت‌ها بود. هر شب چند خطی می‌نوشتم و با به خواب رفتن پشت میز، این نوشتن پایان می‌یافت. امروز مرخصی هستم که توانستم این مطلب را کامل کنم.
نوشته‌ی زیر، یک اعتراف هست. اعترافی که آن را به بهانه‌ی پیام حسین نوشتم:
سلام امیرمحمد نمیدونم منو یادت هست یا نه برا همین خومو معرفی میکنم
من حسینم از ورودی مهر ۹۶
…
سوالم اینه: تو هر دوره‌ای از ۷ سال پزشکی که گذروندی (علوم پایه، فیزیوپات، کارآموزی) اگه بهت میگفتن اجازه داری به عقب برگردی کدوم کارها رو حتما انجام میدادی و کدوم کارها رو هیچ وقت انجام نمیدادی؟ (برای فهم بهتر و عمیق‌تر دروس).
با این که هنوز نوشتنش را شروع نکردم، مطمئنم آنقدر به حاشیه میزنم که امیدوارم حسین بتواند جواب سوالش را از میان انبوه حرف‌های مربوط و نامربوطی که مینویسم، پیدا کند. اگر هم پیدا بکند، حرف‌هایم مسلما آلوده به مدل ذهنی من و کسانی که از آن‌ها سعی میکنم اثر بگیرم، هست؛ حرف‌هایی که نمی‌دانم برای حسین هم مفید خواهند بود یا خیر.
اعتراف: فرار از انتخاب
حسین جان؛
شاید برایت گفته باشم که در دوران دبیرستان، رشته‌ی من ریاضی بود و اکثر دوستان نزدیکم نیز در این رشته تحصیل میکردند. پس از کنکور، آن‌ها به سراغ تحصیل رشته‌های مختلف مهندسی رفته و من از جمع آنان جدا شده و به سراغ پزشکی آمدم.
در طول یکی دو سال گذشته، می‌دیدیم که تمام آن‌ها دوران کارشناسی خود را تمام کردند. برخی از ایران رفتند، تعدادی مشغول به کار کردن شدند و عده‌ای نیز کارشناسی ارشد را انتخاب کردند.
و من چی؟
من در بخش‌ها بودم و به جایی رسیده بودم که تازه مرا استیودنت خطاب میکردند.
دوستانِ فارغ‌الدانشگاهم را که می‌دیدم، به یاد هنگامی می‌افتادم که تازه میخواستم به دانشگاه وارد شوم. هنوز قدم در آن نگذاشته، غریبه و آشنا به من می‌گفتند که این دوران، زود خواهد گذشت و هفت سالش، به سرعت تمام خواهد شد.
اهمیتی به این حرف‌ها نمیدادم. راستش هیچ‌وقت برای پزشکی خودم – طبابت و تدریس آن – پایانی تصور نمیکردم. دلم می‌خواست این کاری باشد که تا آخر عمرم انجام میدهم. به همین خاطر، دیگر این حرف‌ها اهمیتی نداشت. من به دنبال زودتر تمام شدن این دوران نبودم. من میخواستم با این دوران زندگی کنم.
هیچ‌گاه، منتظر تمام شدنِ دورانِ علوم پایه نبودم. بر بلاک‌های تمام شده از فیزیوپات خط نمی‌کشیدم و روزشماری برای اتمامش نداشتم. برای ورود به بخش لحظه‌شماری نمیکردم.
روز به روز دوران استیودنتی را با این فکر سپری نمیکردم که کی اکسترن می‌شوم و مُهر خواهم گرفت. و این روزهای اکسترنی را با این ذهنیت نمی‌گذرانم که کی اینترن خواهم شد و در مهرم کلمه‌ی «دکتر» نیز ثبت خواهد شد.
راستش دلم به حال کسانی که روزهای خود را با انتظار برای پایان دوران‌ها سپری میکردند، می‌سوخت. شاید بد نباشد که این نقاط را Milestone بنامیم.
من به دنبال رسیدن به Milestone ها نبودم و نیستم. به نظرم احمقانه می‌رسید؛ مگر این جاده مقصد نهایی دارد که من چشم به راهِ تابلوهایی باشم که نشان می‌دهند چند کیلومتر تا رسیدن به مقصد باقی مانده است؟
حداقل برای من ندارد (تو چی؟ پایانی برایش متصور شده‌ای؟).
چرا باید لحظه شماری کنم برای رسیدن:
آزمون جامع علوم پایه، پایان فیزیوپات و ورود به بخش، پایان استیودنتی و اکسترنی (استاژری)، آزمون جامع پیش‌کارورزی، شروع و پایان اینترنی، استریت شدن و طرح، آزمون رزیدنسی، رزیدنت شدن و جونیوری، آزمون ارتقا، مدیوری، آزمون ارتقا، سینیوری، بورد کتبی، بورد شفاهی، فلوشیپ، بورد، طبابت خصوصی یا اتندینگ شدن، استادیاری، دانشیاری، استاد تمام، استاد ممتاز و …
انتظار برای پایان یکی از موارد فوق، انتظار برای پایان قسمتی از عمر من است. چرا باید برای پایانش انتظار بکشم؟
راستش تمام این موارد را Pseudo-Milestone میبینم.
نکته‌ی اصلی در ورود به فیزیوپات این است که آیا من واقعا آنقدر اطلاعات پایه‌ام کافی و مناسب است که بتوانم در دوران فیزیوپات از هر بیماری یک Illness Script قوی تو ذهنم بسازم؟
ورود به بخش مهم نیست. دغدغه باید این باشد که آیا من برای ورود به بخش آماده هستم یا نه؟ من می‌توانم با بیمار به خوبی ارتباط برقرار کنم؟ من «توانِ غمناکِ تحملِ» درد بیمار را دارم؟ یا آنقدر از این موضوع و از انتقال احساس‌های بیمار به خودم هنگام صحبت با او بی‌اطلاع هستم که ناخودآگاه خودم را در نقطه‌ای میبینم که Overwhelm شده و کم کم همان انسانی می‌شوم که هنگام صحبت با بیمار دیگر چیزی حس نمی‌کنم؟
موضوع این است که آیا من که اکنون اکسترن شده‌ام، آمادگی این را دارم که در کشیک‌ها، بتوانم حداقل در مواقع اورژانسی، کاری برای مریض انجام دهم؟
آیا الان که اینترن اسکرین هستم واقعا آنقدر بلد هستم که بدانم مریض را به کدام سرویس باید بفرستم؟ (کمترین ضرر این که مریض را به سرویس اشتباه بفرستی، ضرر مالی است و زمانی و بیشترینش را هم که می‌دانی).
آیا حال که رزیدنت هستم، رزیدنت‌وار مریض میبینم یا هنوز هم انگار استیودنتی هستم صرفا با اختیارات بیشتر؟
برای همین هیچ وقت نتوانستم عمیقا با کسانی که برای پایان یک دوره‌ای در پزشکی لحظه‌شماری می‌کنند، همدردی کنم. دغدغه باید این باشد که آیا برای این قسمت از جاده، آمادگی را دارم یا نه؛ نه اینکه زودتر به این قسمت مسیر برسم.
مشاهده‌ی محدود این چند سال نیز به من نشان داد که هر کس در هر دورانی که است، فکر می‌کند که بازه‌های قبل و بعد آن، بهتر هستند و این روند تا پایان ادامه دارد.
علوم‌پایه‌ای جوان معتقد است که استادان این دورانش، نمی‌فهمند که چه در بالین می‌گذرد و مطالب زیادی به او می‌گویند که در آینده به دردش نمی‌خورد و هر روز باید این زجر را تحمل کند که مطالب به درد نخور را برای امتحان یاد بگیرد.
دانشجوی فیزیوپات از فرسایشی بودن دوران شکوه دارد و به استیودنت‌های بخش غبطه می‌خورد که در کل سال پنج یا شش امتحان بیشتر ندارند. استیودنت، خشمگین از این که در اسفل‌السافلین هرم قدرت بیمارستان قرار دارد و از اتندینگ تا بیماربر، به او زور می‌گویند.
اینترن دربه‌در به دنبال استریت شدن و نرفتن طرح است. می‌گوید از این سیستم خسته است ولی با تمام وجود تلاش می‌کنند که طرح نرود و رزیدنسی بخواند (تناقض‌های زیادی را در حرف‌هایشان خواهی دید).
رزیدنت جونیور، از جونیور بودن و بله-قربان گفتن خود غمگین و رزیدنت سینیور از این که مجبور است آن حجم وحشتناک را برای امتحان بورد بخواند، درمانده. دلش می‌خواهد که بورد خود را بگیرد و شاید بتواند فلوشیپ خواندن را شروع بکند.
اتندینگ نیز از آن حجم مسئولیت که بر دوش او ریخته‌اند به ستوه آمده و گاهی به کسانی که Private Practice دارند غبطه می‌خورد. گاهی نیز به همکارانش در تخصص‌های دیگر.
این همه حرف را گفتم که به یک نتیجه‌ای برسم: برای رسیدن به این Pseudo-milestone ها تلاش بیهوده نکن. خبری نیست. قرار نیست به سرعت بروی. آرام آرام پیش برو. این زندگی‌ات هست. دغدغه‌ات را آمادگی برای قسمت بعدی جاده قرار بده؛ نه صرفا رسیدن به یک Pseudo-milestone.
از حرف اصلی خیلی دور شدم. داشتم می‌گفتم که می‌دیدم دوستان دبیرستانم وارد مراحل جدیدی شده‌اند و من هنوز همان مسیر نخست را نیز تمام نکرده بودم.
باز هم اطرافیانم دائما در مورد این که زود تمام خواهد شد، اظهار نظر میکردند و من صرفا به خاطر احترام و ملاحظات، حرف‌هایشان را گوش می‌دادم.
دیدن مسیرهای جدید دوستان دبیرستانم، یادآورِ هشداری برایم بود:
این طولانی بودن مسیر، خیالی خام را همراهِ خود می‌آورد. خیال این که من وقت دارم آزمون و خطا کنم. خیال این که من می‌توانم انتخاب‌های متعددی را بررسی کنم. خیال فرصت‌های دوباره. خیالِ این که خود را در همه حال در ابتدای مسیرِ رشد و یادگیری می‌دانیم.
به بالاتر برگرد. نوشتم که دوستانم در حال یک انتخاب جدی بودند و من تازه استیودنت خطاب میشدم. می‌بینی که چقدر این حرف که هر روز دانش‌آموز خطاب شوی، این خیال فرصت‌های زیاد و متعدد را تقویت می‌کند؟
مدتی طولانی را با این خیال سپری کردم: به هر جایی سرک می‌کشیدم. در قسمت‌های مختلف دانشگاه کار کردم. به درمانگاه‌های مختلف رفتم (و می‌روم): عمومی، داخلی، جراحی، پزشکی اجتماعی و پاتولوژی (من هنوز دانشجوها و پزشک‌هایی می‌بینیم که نمی‌دانند پاتولوژیست نیز گاهی مریض می‌بیند).
در حوزه‌ی آموزش پزشکی مطالعه کردم و خواندم و سعی در بهبود آن داشتم.
درس‌های مختلف را عمیق و سطحی خواندم. درس دادم، به دبیرستانی‌ها، به دانشجوهای خودمان، به دانشجوهای غیرفارسی زبان.
مهارتهای مرتبط با پزشکی را بررسی کردم و در حد خودم در حال یادگیری آن‌ها هستم.
در مورد آینده‌ی پزشکی خواندم. آینده‌ی هوش مصنوعی و تأثیرش در پزشکی. در مورد پیچیدگی و تأثیرش بر پزشکی. در مورد اقتصاد رفتاری و تأثیرش بر پزشکی. در حوزه‌ی آموزش پزشکی کار کردم. در مورد موسیقی درمانی. در مورد …
کنگره برگزار کردیم، کمپین گذاشتیم، با مردم صحبت کردیم و در حوزه‌ی سلامت عمومی کار کردم و میکنم.
خلاصه این که به شکل افراطی، به سراغ حوزه‌های مختلف رفتم و در هر کدام وقت قابل توجهی را گذاشتم. در همه‌ی آن‌ها هم چیزی برای یاد گرفتن وجود داشت. یادگیری داشتم، اما پراکنده بود. بهتر بخواهم بگویم، حجم پراکندگی وحشتناک بود.
البته از هیچ‌کدامشان پشیمان نیستم. من همیشه به این حرف محمدرضا باور داشتم:
اگر بخواهم برایت مثالی بزنم، همان درسنامه‌ی غدد که دانشجوها معمولا بابتش غر میزنند که زیاد است و انگلیسی دارد و فلان، یکی از همین کارهایی بود که می‌توانستم انجام ندهم.
پشیمانی من اینجاست که کمتر به فکر این بودم که در چه حوزه‌ای، یادگیری تخصصی و عمیق داشته باشم. دلیلش هم این بود که نمی‌خواستم (خواهم) این انتخاب را انجام دهم.
انتخاب این که در چه حوزه‌ای متمرکز شوم. می‌دانستم که دیر یا زود باید انتخاب کنم. ولی درد این انتخاب برایم زیاد‌تر از این بود که بخواهم با آن مواجه بشوم. انتخابی برای ادامه‌ی مسیر.
یادم است که شبی در کشیک، در خوابگاه بیمارستان با چند تا از بچه‌ها صحبت میکردیم. یکی از آن‌ها از من پرسید:
می‌خواهی در چه رشته‌ای ادامه بدهی؟
گفتم: نمی‌دانم. هنوز انتخاب نکردم. داخلی را دوست دارم. نوروسرجری را هم دوست دارم. طب اورژانس هم دوست دارم (به شکلی Middle-ground دو رشته‌ی فوق حساب می‌شود). شاید هم اصلا رزیدنسی نخوانم.
خنده‌اش گرفته بود. گفت مرا مسخره میکنی؟
چیزی نگفتم.
الان دیگر معتقدم که اگر در دنیای پزشکی انتخاب نکنی، محکوم به نابودی هستی. حتی اگر نخواهی تخصص بخوانی (که البته این خود یک انتخاب است). آنقدر اطلاعات موجود، زیاد و فوق تخصصی شده است که تو محکوم به انتخاب هستی. برای فهمیدن این نکته هم بهای کمی پرداخت نکردم. عملا چند ماه از عمرم را گذاشتم تا به جواب این سوال برسم. شاید لجبازی بود. شاید دوست نداشتنِ انتخاب کردن بود. هر چه که بود، خیلی خوب توانسته بودم خودم را قانع کنم که این تصمیمم درست است و باید این کار را انجام دهم.
من چند ماه وقت گذاشتم تا بفهمم که آیا واقعا آنقدر که همه می‌گویند اطلاعات در پزشکی وجود دارد که نمی‌شود کمی عمومی‌تر «طبابت» کرد؟ حتما مجبوریم اینقدر فوق تخصصی مریض ببینیم؟ حتما مجبور به انتخاب هستیم؟ حرفم تشخیص نیست، کل طبابت است. Management است.
من برای چند ماه، شبانه‌روز روی تیروئید کار کردم. هر چه را که به دستم می‌رسید، می‌خواندم. کتاب، مقاله و …
به جرئت می‌توانم به تو بگویم که هیچ دانشجوی پزشکی عمومی، اینقدر یک مبحث خاص را عمیق نخوانده است، حتی یک دستیار داخلی هم به یک، دو یا سه کتاب در مورد یک مبحث اکتفا می‌کند. من از ۱۵ تا ۲۰ رفرنس مختلف تمامی این مطالب را خواندم و درس دادم.
و می‌دانی در انتها چه شد؟ هنوز به مطالبی برمی‌خوردم که برایم کاملا جدید بود. حتی اگر به مطلبی جدید هم برنمی‌خوردم، مگر می‌توان تمام مباحث را این‌گونه خواند؟
اینجا بود که – با بهای گذاشتن چند ماه از عمرم – فهمیدم که ما محکوم هستیم به انتخاب یک رشته‌ی تخصصی یا فوق تخصصی (البته در بعضی از رشته‌ها، تخصصی کفایت می‌کند). البته در مورد پزشکی، می‌توانی یک رشته‌ی فوق تخصصی را در کنار رشته‌ی تخصصی انتخاب بکنی.
فوق تخصصی شدن، برای من، برابر با جذابیت کمتر بود. اما این انتخابی است در این دنیای تخصصی، ناگزیر با آن مواجه می‌شویم. به قول دوباتن، «ما به دندانه‌های کوچک و نسبتا پولداری تبدیل شدیم که درون ماشین‌های بزرگ کار می‌کنیم».
دوباتن علتش را بدین شکل بیان می‌کند:
اگر به دوران کودکی خود بازگردیم، منشأ بی‌قراری خود را می‌یابیم. در کودکی، در صبح شنبه‌ای، می‌توانیم تخیل کنیم که جستجوگری در قطب شمال هستیم، سپس فرض کنیم معماری هستیم که خانه‌ی لگویی می‌سازد. خواننده‌ای که برای شیرینی شعری می‌سراید و …
در مقایسه با بازی‌های کودکی، به سوی زندگی محدودی حرکت می‌کنیم. هیچ درمان ساده‌ای برای این موضوع وجود ندارد. همان‌طور که آدام اسمیت استدلال می‌کرد دلایل این امر اشتباه‌های شخصی نیست، بلکه محدودیتی است که منطق بزرگتر بازار اقتصادیِ بهره‌ور و رقابتی بر ما تحمیل می‌کند.
با این حال می‌توانیم از این موضوع ناراحت باشیم که همیشه جنبه‌های بزرگتری از شخصیت ما از این وضعیت ناراضی است. این نشانه‌ی حماقت یا ناشکری نیست، بلکه فقط با تقاضای شغلی بازار و توانایی گسترده و آزاد زندگی هر شخص مغایرت دارد.
در این بینش قدری ناراحتی برای ما پیش می‌آید. اما همچنین یادآور این واقعیت هستیم که این فقدان رضایت در هر شغلی که انتخاب می‌کنیم، همراه ما خواهد بود: نباید سعی کنیم با تغییر شغل بر آن فائق آییم. هیچ شغلی به تنهایی رضایت‌بخش نخواهد بود.
پس باید انتخاب کرد و این را فراموش نکن. به پشت گوش انداختن آن، تو را معاف نخواهد کرد.
آن همه پراکنده‌خوانی من و به دنبال مهارتهای مختلف رفتن که در بالا به آن‌ها اشاره کردم، به هیچ دردی نمی‌خورد اگر که ندانم آن‌ها را در چه مسیری به کار بگیرم.
این اولین حرفی هست که می‌خواهم برایت بگویم. بیشتر شبیه یک اعتراف بود. نمی‌دانم که به تو کمکی کرد یا نه. اما نوشتنش برای خودم کمک‌کننده بود.
وقت و انرژی تو نامحدود نیستند که هر چه خواستی را امتحان بکنی؛ انتخابی هوشمندانه‌تر مورد نیاز است.
حواست به این موضوع باشد که الان که تو در دوران علوم پایه هستی، یادگیری پراکنده مناسب است، در دوران فیزیوپات و حتی استویودنتی و با کمی اغماض اکسترنی، نیز مناسب این کار هست؛ ولی هر چه به جلو می‌آیی، باید یادگیری تخصصی خود را شروع بکنی و در کنار آن، یادگیری پراکنده داشته باشی.
من آنقدر در یادگیری پراکنده غرق شدم (شاید خودم را غرق کردم درست‌تر باشد) که یادگیری تخصصی به حاشیه فرستاده شد. تو این اشتباه را تکرار نکن.
پراکنده‌دانی، آن‌هنگام به کارت می‌آید که یک ستون محکم داشته باشی و با این پراکنده دانستن‌ها، ستون خود را مزین کنی.
حرفم این است که به فکر ستون هم باش. جست و خیز کردن را فراموش نکن؛ اما در کنارش سعی کن کارهایی را انجام بدهی که بتوانی ستون را نیز قائم کنی.
برای این کار، هم باید ستون‌ها را بشناسی و هم توانایی‌های خودت.
اکنون که در دوران علوم پایه به سر می‌بری، زمان خوبی برای خودشناسی است. نقاط قوت و ضعفت. استعدادهایت. داشته‌هایت و توانمندی‌هایت.
به بخش‌ها که وارد می‌شوی، می‌توانی ستون‌ها را بهتر بشناسی. البته لزوما بخش‌ها، تصویر درستی به تو از آن رشته، ارائه نخواهند کرد. اثر استاد مهم‌تر است. اگر از استاد خوشت بیاید، به بخش جذب خواهی شد و برعکس.
دو هزار و پانصد کلمه تا به این جا نوشتم که این حرف را به تو بگویم که یادت باشد هم باید یادگیری پراکنده داشته باشی و هم یادگیری تخصصی. و مهم‌ترین کاری که می‌توانی در این دوران برای یادگیری تخصصی انجام بدهی، این است که انتخاب بکنی در چه حوزه‌ای می‌خواهی/می‌توانی/بهتر است یادگیری تخصصی داشته باشی.
شاید الان نتوانی بگویی که چه می‌خواهی ولی، توانستن و بهتر بودن را تا حد قابل قبولی میفهمی.
متمم در یکی از درس‌های مهارت یادگیری، به خوبی این همه صحبت من را توضیح داده است. متمم، یادگیری تخصصی را به عدد یک و همه‌ی یادگیری‌های پراکنده را، به صفر‌های جلوی یک تشبیه کرده است.
هر چقدر هم که صفر بگذاری، اگر عدد یک نباشد، ارزشی نخواهد داشت.
این نوشته ادامه خواهد داشت و باقی آن را نیز خواهم نوشت. قسمت بعدی آن، لجبازی من در هنگام انتخاب منبع برای خواندن درس‌ها بود. نمی‌دانم کی می‌توانم آن را بنویسم، اما قول میدهم زودتر بنویسم.
حسین عزیز، امیدوارم این نوشته برای تو کمک‌کننده بوده باشد؛ راستش، برای خودم بود. اعتراف کردن، کمک‌کننده است.
سلام آقا امیر محمد. خسته نباشید. واقعاً خوشحال شدم که با وبسایتتون آشنا شدم . نمیدونم واقعا باید از کجا شروع کنم. شاید متنی که مینویسم طولانی بشه . سال آخر دبیرستانم. از همون اوایل که وارد رشته تجربی شدم ، همیشه احساس ترس رو درون خودم حس میکردم . اما سعی میکردم که بهش بی اعتنا باشم . اون موقع نمی‌دونستم علت این حس چیه . ولی الان میدونم . من با تشویق خانواده اومدم به این رشته. البته آنطور نیست که اونا وادارم میکردند . نه اصلا این طور نیست . چطوری بگم ، توی خانواده همیشه به من و خواهر دوقلوی میگفتن خانم دکترای آینده. منم اون موقع خیلی جوگیر میشدم. الان به جایی رسیدم که از خودم میپرسم آیا به این رشته علاقه دارم؟ از همین میترسم . سه سال خودمو گول زدم . سعی میکردم با نمرات خوبم مادرم رو خوشحال کنم تا حداقل فشار از روش برداشته بشه . خوندمو خوندم . مدرسه نمونه دولتی قبول شدم . و این باعث شد که مادرم بیشتر بهم امیدوارتر بشه . الان که به گذشته نگاه می کنم میبینم که من تا حالا هیچ وقت برای خودم زندگی نکردم . حتی همیشه این جمله رو با خودم تکرار میکردم « باید بخونم تا مادرم خوشحال بشه» . الان که سال آخرم دچار سردرگمی شدم . میترسم خیلی هم میترسم . از آینده نامعلومم. نمیدونم به چی علاقه دارم . آیا پزشکی رو دوست دارم ؟ لطفاً کمکم کنید . 😞
الان باید چیکار کنم .
سلام آقای دکتر (امیدوارم الان اشکالی نداشته باشه D: )
تا اینجای نوشته هاتون رو که خوندم مطمئن نیستم که ادامه این مطلبو نوشتین یا نه، اما امیدوارم که اگه ننوشتین هر وقت فرصتی پیدا کردین درباره ش بنویسین
کنجکاوم بدونم اون لجبازی در انتخاب منبع چی بود و اعتراف های دیگر
باز هم ممنون
سلام؛ روز بخیر
ممنون از مطلب خوب و مفیدتون :)))
برای مرحله خودشناسی و استعدادیابی در دوران علوم پایه، چه کاری رو پیشنهاد می دین؟
تست استعدادیابی خاصی یا مطلب خاصی مدنظرتون هست ؟
من در این مورد نمی دونم چیکار کنم ؟ و دقیقا انتخاب برام خیلی سخته.
ممنون می شم در این مورد هم از تجربیات خودتون بگین.
سلام آقا امیرمحمد
از همین الان می دونم که قراره درد ودلم طولانی بشه واز وقتی که به من می بخشید واقعا ممنوم .
دیروز حسابی گریه کردم . واقعا نمیدونم چطوری کوتاه و خلاصه شرایط فعلیم رو به کلمه تبدیل کنم :(. مسئله اینه که ، خانواده ام دارن رویاهای خودشون رو تو زندگی من فرو می کنن . سخت تر از چیزیه که به نظر میاد.
مسئله از جایی شکل گرفت که من تیزهوشان قبول شدم .تا قبلش که اصن کسی بهم کار نداشت . بابا مامانم می شنیدن که درسم خوبه و خیلی کارم درسته واینا ولی فقط در حد شنیدن بود .تیزهوشان که قبول شدم بدجوری کنترل همه چی در رفت از دستم .انگاری شدم بیلبورد تبلیغاتی . دیگه همه فامیل می شناختن منو . معلم هام به من خیلی لطف دارن ، بابام که میومد مدرسه ، همه می خندیدن میگفتن پدر فلانی هستید ؟ خلاصه که بابام رفت به سمت رویاپردازی راجع به من . دیگه من خیلی براش بیشتر از قبل بودم انگار . وقتی فهمیدم این موضوع رو که توی یک کنفرانس بودیم و من پیش خارجیا یک ارائه خیلی قشنگ دادم . وقتی برگشتم پیشش ، تو چشاش پر از احساس بود و تو اون لحظه قشنگ ،ترسناک ترین جمله عالم رو بهم گفت :الهه ، الهه ، تو مال خودت نیستی ، الهه تو مال این مملکتی (!)، الهه باید مواظب خودت باشی ، توحیفی .خب واقعا خرکیف بودم اونموقع و فقط یکمی ترسیدم ولی الان بدجوری اوضاعم بی ریخت شده .جو کنکور رو که می دونید چ شکلیه :/ می دونید چقدر پزشکی مقدسه :/ می دونید که بچه زرنگا می یان پزشکی :/ می تونید حدس بزنید چه بلایی سرم اومده :/ می تونید حدس بزنید که یکساله درس نخوندم و سر کتابام گریه ام می گیره :/ به طرز خنده داری سه تا ۱۸ داشتم تو کارنامه ام :/ حتی دیگه زبانم مثل قبل نمی خونم .کلا ول کردم . مامانم هعی غصه می خوره می گه چشم خوردم .:(بابا طفلک عین مرغ پر کنده است .
من قبلا پزشکی رو می خواستم چون همه می خواستن . چون یک رشته بود که لیاقت منو داشت (ای خدا!) تا پارسال تو تیم بقیه بودم و به خودم اجازه نمیدادم چیز دیگه ای رو بخوام . خودم رو مجبور می کردم که باور کنم ، باور کنم که پزشکی رو دوست دارم ، داشتم به خودم ظلم می کردم .باید میومدم پزشکی چون بقیه رشته ها مال بقیه بود . آقا امیرمحمد ، پارسال من روی تختم بی حال افتاده بودم ، به نت پناه بردم که بهم نشون بده پزشکی رو دوست دارم . سرچ کردم :مراحل تحصیل پزشکی … من اون لحظه که روی لینک وبلاگتون کلیک کردم نمی دونستم مهم ترین اتفاق این چند سال داره میوفته ، مهم تر از همه ی اون اتفاق هایی که به نظر مهم میومدن … آقا امیر محمد من مبالغه نمی کنم .شما نقطه عطف بودید برای من . من شمارو واقعا دوست دارم . شما خیلی به من لطف کردید و اگر بخوام زندگیم ،قبل و بعد ازشما رو توصیف کنم سرتون درد می گیره :)نمی دونم چطوری تشکر کنم 🙂 یکی از کارایی که برام کردید این بود که من رو از شر خودم خلاص کردید . من اومدم اینجا که ایمان بیارم پزشکی رو دوست دارم ولی خوشبختانه برعکس شد! این بت مقدس برام شکست و باعث شد خودم رو بپذیرم و به خودم اجازه بدم پزشکی رو نخوام . من دست از سر خودم برداشتم ولی بقیه هنوز دست به یقه ان باهام 🙁
یه وقتایی با خودم فکر می کردم کنکور رو که دادم یه جای دوری می رم دانشگاه ، که یکم از این محیط فاصله بگیرم و بتونم بگردم دنبال چیزی که واقعا می خوام .به نظر شما این فکر چقدر درسته ؟ حسم میگه با تو خونه نشستن وسرچ کردن ، راه به جایی نمی ره وباید تجربه کرد . ولی از محدود بودن وقت وسرمایه می ترسم . می دونم چی نمی خوام ولی چیزی که می خوام معلوم نیست 🙁
فعلا که محکوم به این یکسالم . به هر حال باید کنکور بدم . بهترین کاری که در حال حاضر از دستم برمییاد، خوب درس خوندنه .من نگران بعدشم . نمی دونم کنکور رو که دادم ، از محیط امن و کوچولوی خونمون که اومدم بیرون چی کار کنم . از کجا شروع کنم .
جرئت ندارم به بابام بگم شاید نخوام برم پزشکی . این جرئت نداشتن از ترس نیست از شرمه . اون واقعا همه ی زندگیش شدم من . بابای من برای زندگیش معنی پیدا کرده و بدبختانه اون معنی منم 🙁 برای من هرکاری می کنه ، با همه ی وجودش داره ازم می خواد که درس بخونم .با چشماش گریه می کرد می گفت پس من برا چی کار می کنم ؟ پر از حس مسئولیت و شرمندگی ام . همش حس می کنم چه نمک نشانسم .گفتم که دیروز گریه کردم ، چون به مامانم پناه بردم وبهش گفتم که پزشکی رو نمیخوام و حتی شاید نخوام دانشگاه برم . بهش چیزای تو دلم رو گفتم .اول خیلی تعجب کرد بعد عصبانی شد . کلی حرف بهم زد ولی دوتا جمله بدجوری مونده تو ذهنم ،بهم گفت حق ندارم راه دور برم ، بهم گفت فقط شوهرم منو از خونه مون میبره بیرون . اقا امیر محمد ، آقا امیر محمد من اون لحظه زار زدم . دیدم حتی مامانم هم باهام نیست . دیدم حتی بعد کنکورم زندگیم مال خودم نیست . من زار زدم ، سر مامانم داد زدم .
آقا امیرمحمد .من این یکسال رو سر می کنم با سرگرم درس و مشق شدن . این یکسال بالاخره تموم می شه . من نگران بعدشم.
آقا امیر محمد من چی کار کنم با بعدش؟
این اصلا خلاصه نشد . خیلی شرمنده ام .
آقا امیر محمد عزیزم ، ببخش که اینهمه طولانی شد . ترسیدم سوالم رو خوب نپرسیده باشم ،اینهمه وقت که ازتون گرفتم حیف بشه .
من اگر خودم بودم وخودم غمی نداشتم .انقدر باخودم ودنیام سروکله می زدم که از این بلاتکلیفی دربیام و معنا دار تر بشم . ولی من آزاد نیستم . من گیر پدرومادرم هستم. گیر دنیایی هستم که برای من صبر نمی کنه و داره جلو میره . نمی دونم با این اوضاع چه کنم
سلام الهه. نیازی نیست عذرخواهی بکنی برای طولانی نوشتن. این نشون میده که خودت هم بهش فکر کردی. من اتفاقا کسی که میاد یه خط مینویسه و میگه مشکلم فلان هست رو درک نمی‌کنم.
حتما خودت میفهمی که یک لایه‌ی مشکل در اینجا، یه باج‌گیری عاطفی هست و یه لایه‌ی دیگه، نگاه جامعه‌ی ما به زن. در مورد انتخاب رشته، من چنین مشکلی در این زمینه نداشتم راستش. در زمینه‌ی رشته‌ی تحصیلی خوشبختانه دخالتی از سمت خونواده نداشتم. اما اینجا الان یه مشکل بزرگتر هست. واقعا هم در موردش متاسفم که این نگاه به جنس دختر وجود داره. کاش می‌تونستم راجع به این کاری بکنم. فقط میتونم بگم میفهمم که چقدر زیاد تحت فشار هستی و این حتما خیلی برات سخته. من رو از حال خودت بی‌خبر نذار و هر از گاهی اینجا برام بنویس.
در زمینه‌ی رشته‌ی تحصیلی، فقط شاید این جمله برات کمی تسلی‌بخش باشه که لزوما تو اگه پزشکی بخونی، قرار نیست یک Clinician بشی و انتخاب‌های دیگه‌ای هم داری.
اخ که جوابتون شبم رو ساخت? نمی دونید با چه لبخندی نشستم به خوندنش 🙂
خیلی دلگرم شدم وقتی گفتید بی خبرتون نذارم . حس خیلی خوبی داشتم وقتی به اون جمله رسیدم?
در حال حاضر که پیکری دارم مالامال از امید و آرزو ?با دوستم یک برنامه یکساله ریختیم که یواش یواش خانواده ام رو نرم کنم و این همه شکاف که بین افکارمون هست کمتر بشه . یکی از برنامه های مهم منه برای ۱۴۰۰ .
مرسی از مهربونی و اهمیت دادنتون ?
با محبت فراوان -الهه
خوشحالم که امید و آرزو رو داری.
این دو تا واژه رو که گفتی من رو یاد یه فایل صوتی انداختی از محمدرضا شعبانعلی به اسم نقطه‌ی شروع. حوصله داشتی گوشش بده. تو سایت متمم هست.
سلام روزتون خوش.من یه دختر۱۸ساله هستم که۱۱سال بهترین شاگرد بهترین مدرسه ها بوده.یه اتفاق بد و البته حساسیت بیش از حد خودم سال اخر دبیرستان رو برام بدترین سال تحصیلیم کرد.سال کنکورم بود و من وقتی به خودم اومدم اردیبهشت بود.من۱۱سال عاشق درس بودم عاشق زیست عاشق کتاب حتی زنگ تفریح هامم خیلی هاش با کتاب میگذشت با عشق…من حدود۶ماه از درس فاصله گرفتم.مشاور مدرسمون که تا یازدهم میگفت رتبه کنکورم زیر۱۰۰میشه نزدیکای کنکور گفت حدود۳۵۰۰…برام خیلی سخت بود که قبول کنم…سرجلسه انقدر استرس بالایی داشتم که از زیست به بعد هیچی نتونستم بزنم یه دل درد عجیب و فوق العاده شدید گرفتم واقعا حالم بد بود و رتبم شد۲۰۰۰۰…من از رتبم ناراحت نیستم چون هنوز فرصت دارم که جبرانش کنم و پایه درسی خیلی قوی ای دارم.من برای اینکه خانوادم خوشحال باشن دوباره درس خوندنو شروع کردم چون میدونم اونا خیلی دوست دارن تلاش من رو و موفقیتم را ببینن.رتبه های ازمونام خیلی خوبه ولی من دیگه اون عشق به پزشکی رو ندارم.نمیدونم برای چی درس میخونم…هیچی یادم نمیاد.یادم نمیاد چرا عاشق پزشکی و درس بودم.فقط دارم ادامه میدم…ما وضع مالی خوبی هم داریم و مطمعنم بخاطر پول تلاش نمیکردم.نمیدونم گفتن این موضوع اینجا کار درستی بود یا نه.فقط فکر کردم شاید شما بتونید کمکم کنید دوباره خوشحال باشم…ایا واقعا به پزشکی علاقه داریم؟کاشکی درباره این موضوع چیزی نوشته بودید
ممنون میشم اگر امکانش هست زودتر راهنماییم کنید.راستی من ایمیلم در دسترس نیست به همین صفحه برای دیدن نظرتون سر میزنم
سلام غزل جان.
دغدغه‌ات رو میفهمم. سوال تو، سوال دوستان دیگر هم هست. بذار من بهش مدتی فکر بکنم تا بتونم منسجم‌تر بنویسم.
سلام جناب قربانی خداقوت…
خیلی عالی بود ، هر وقت کمال گرایی ام منو خسته میکنه واسه بهترین بودن تو همه دروس ؛ نوشته هاتون مثل یه تلنگر بیدارم میکنه!
البته این برداشت بنده بود از مطلب شما
تشکر
امیرمحمد سلام, چندی پیش نتایج کنکور امد و من خوشبختانه یا شوربختانه( از نظر اطرافیانم) دانشگاه علوم پزشکی قزوین قیول شدم , راستش زمانی که ۱۳ یا ۱۴ ساله بودم یادم می امد کلاس های رباتیک جهاددانشگاهی را میرفتم چقدر هم خوب بود تفکیک و تبعیض جنسیتی نبود و همه با هم لحیم کاری میکردیم , سیم متصل میکردیم گاهی هم خراب کاری میکردیم و به روی خودمان هم نمی اوردیم:) ان زمان ها یادم بود که میخواستم computer engineering بشوم هر که از من میپرسید دوست داری در اینده چه کاره شوی(useless question) ؟ با صداقت کامل به او می گفتم که دوست دارم رباتی بسازم کهه مادرم کمتر کارهای خانه را انجام دهد ,با اینکه نوجوان بودم اما دوست داشتم برای همه تعریف کنم که چه کار هایی در کلاس های رباتیک انجام میدادیم. بعد ها درست یادم نمیاد اما مسیر به کل تغییر کرد به جای ریاضی سر از تجربی دراوردم اما گاهی وقتا که به عکس های ان دوران نگاه میکنم در انتهای قلبم هنوز علاقه به اون سیم ها و لحیم و ربات های ماشینی ( از نظر خودم اسباب بازی بچه های ۱ ساله) هست و گاهی با خودم تعجب میکنم که دقیقا دارم چه کاری انجام میدهم زیرا کاری که قبلا انجام دادم با کار الان میلیون ها فاصله دارد ,بعد از خواندن این پست دیدم شاید بتوان ان عطیه ۱۳ ساله را به عطیه ۱۸ ساله الان ارتباط داد سوالم انست که اگر بخواهم درمورد هوش مصنوعی شروع به مطالعه کنم از کجا دقیقا باید شروع کنم؟ البته از کلاس های رباتیک چیز زیادی به یاد ندارم و باید همه چیز را از نو شروع کنم مرا ببخش پر حرفی کردم
امیر عزیز
سلام
ویدئویی از ابوالعباس در معرفی کتاب ایمنی شناسی اش دیدم.
در یک و نیم دقیقه ی آخر آن از تلاش برای عمیق شدن در یک مبحث پزشکی حرف می زند.پیشنهادی که بی ارتباط با این پست ارزشمند تو نبود.
لینک ویدئو:
https://youtu.be/jl1oGXj32tY
علیرضا.
چقدر عالی بود. کلش رو دیدم. خوشحالم که من این کار رو کردم. البته یک سال نه. برای شش ماه این کار رو کردم.
سلام آقای قربانی وقت بخیر
یک سوالی از شما داشتم
مدتی هست که به نوروساینس علاقمند شدم و حس می کنم دوست دارم در این زمینه به ادامه ی تحصیل بپردازم
میخواستم ببینم شما اطلاعاتی دارید که برای دنبال کردن نظام مند مسیله باید از کجا شروع کنم؟
فعلا با کتاب های ساپولسکی و یکسری مقالات در این حوزه شروع کردم.ممنون میشم بهم راهنمایی بفرمایین???
سلام. متاسفانه اطلاعی ندارم.
سلام آقای قربانی من رشته تجربی هستم دوسالم کنکوردادم سال اول و دوم مشکلاتی برام پیش اومدکه نتونستم بخونم.خواستم درموردساعت مطالعه کنکورتوضیحاتی بهم بدین.من نه مشاوردارم نه کلاس میرم ونه آزمون.واینکه عاشق پزشکی شیرازم وبااینکه میدونم سختی های زیادی داره دوست دارم بخونم که قبول شم.واینکه برای پزشک شدن زبانم اونقدرخوب نیست البته زبان برام آسونه امانمیدونم چطوری در زبان مسلط بشم که در دانشگاه به مشکل برنخورم.ممنون میشم کمکم کنید.
سلام آقای دکتر. امیدوارم حالت خوب باشه. شاید اینجا جاش نباشه اما بشدت به کمکت نیاز دارم.
من ۲۹ سالمه و رشتم مهندسی برق بوده کارشناسی ارشد از دانشگاه امیرکبیر.
از بچگی علاقه داشتم تو همه چیز بهترین باشم و ادمی هستم که بشدت دلسوزم.
من الان در حد یه کارشناس معمولی تو یه شرکت دارم کار میکنم ولی همش به این فکر میکنم که چرا رشته پزشکی یا داروسازی رو انتخاب نکردم و هرروز حسرت میخورم . بنظرت الان شروع کنم دیره؟ (از قبول شدنم تو پزشکی یا دارو مطمئنم و اینکه بشدت دلسوزم نسبت به آدم ها) آیا نتیجه خوبی میگیرم در آخر؟
میخوام صادقانه نظرت رو بگی بهم و اگر کسی رو میشناسی تو این سن و یا بیشتر وارد رشته پزشکی یا دارو شده بهم معرفیش کنی.
۰۹۳۰۳۳۲۶۷۰۱
سلام.من هنوز وارد پزشکی نشدم اما حتما در همان ابتدای ورودم توصیه هات رو به کار میبرم.ممنونم ازت که تجربه هات رو به اشتراک میزاری و به ما درس های زندگی رو میگی
قلم دلنشینی داری امیر محمد… بابت همه ی کتابهایی که خوندی و خط فکری تورو به این شکل درآورد ازت ممنونم...
اگه میشه در مورد مهاجرت برامون بنویس… مهاجرت پزشکا مخصوصا…
مایلم نظر شما رو در مورد مهاجرت بدونم
سلام وقتتون بخیر
یک مشورتی داشتم باهاتون
حقیقتش این که من دانشجوی پزشکی هستم و حدود سال دوم ام
راستش به خاطر پول و موقعیت اجتماعی و… رشته را انتخاب نکردم و واقعا بیمارها و مردم برام مهم بودن.اومدم این رشته چون عاشق کمک به انسان ها بودم
بررسی هم کردم و انتخابم عجولانه نبود منتهی حالا که وارد زشته شدم هم انگیزه هام کمتر شده و هم یکسری ویژگی هایی پیدا کردم یا قبلا داشتم؟! که حس میکنم مناسب این رشته نیستم دگ
مثلا ما الان در علوم پایه فیزیولوژی قلب میخونیم و من خودم رفتم یکم بیمارستان اضافه تر کار کنم
به این نتیجه رسیدم بی دقتم و خانه های درست نمیشناسم
ekg
یعنی درواقع بی دفت شدم و همه چیز را با عجله جلو میبرم
حوصلم کم شده
نگرانم که به بیمار آسیب بزنم با این روش
شما نظرتون چیه؟آیا پزشک خوبی نمیشم؟
نگار جان.
صبر داشته باش. تو تازه سال دوم هستی. در خواندن نوار قلب، اتندینگ‌هایش نیز گاهی مشکل دارند. زمان می‌خواهد. تمرین می‌خواهد.
پس نگران نباش و ادامه بده.
سلام.
من یه سوال داشتم.
خواستم بدونم مطالعاتی که در ارتباط با تیروئید انجام داده بودید و در متن بالا ازش صحبت کردید، در چه مقطعی از دوران تحصیل پزشکی‌تون اتفاق افتاد؟(علوم پایه ، فیزیوپات یا دوره بالینی) و اینکه یک دانشجو پزشکی در دوران علوم پایه برای کسب اطلاعات بیشتر در مبحث مورد علاقه‌اش چه کتاب‌ها یا رفرنس‌هایی را باید مطالعه کند؟ آیا تنها مطالعه گایتون ، گری و…توصیه می‌شود؟
ببخشید سوالم طولانی شد??♀️
امیدوارم اگر دیدگاهم را دیدید و تمایل داشتید *حتما* پاسخ دهید.برایم خیلی اهمیت دارد.
سپاس
سلام.سوال حسین سوال منم بود ولی متاسفانه متن به این طولانی که کلی خستم کرد خوندنش حتی یه درصدم بهش جواب نداده بود.اینجور نوشته ها شاید برای کنکوریا جالب باشه فقط.میخواستم جواب این سوال رو قبل از اینکه خودم بهش برسم که دیگه کار از کار گذشته، بدونم. در واقع حسین میخواسته از تجربیات شما بپرسه که چراغ راهش بشه،بعد شما کل مقاله گفتین که این راه پایانی نداره ! ! !
اعتراف قشنگی بود. مرسی ازت. باید من هم بهش توجه کنم. گاهی چیزهای حاشیه‌ای آنچنان ذهن آدمو پر میکنن که دیگه علاقت به رشته تخصصیت کم میشه. معضل بزرگیه
سلامی دوباره دکتر…خسته‌ی مبارزه تو این روزهای پر هیاهو هم نباشین انشالله…بی نهایت از اشنایی با این وب خوش حالم جوری که اصن در کلمه نمی گنجه… خواستم فقط تشکر کنم که باعث حال خوب کلیییی آدمید… هم بیماراتون و هم آدمایی که این نوشته ها میشن فانوس راه وانگیزه ادامه دادنشون…سپاااااااااااااااااااس
سلام غزل. مدت‌ها بود به این نوشته سر نزده بودم و فراموشش کرده بودم. کامنت تو بهونه‌ای شد که دوباره بخونمش.
ممنونم که برام نوشتی.
برام الهام بخشی
فکر وشخصیتت مثل اونی که میخوام باشم هست
خواندن حرف هاتون چنان لذت بخشه که اصلا متوجه گذر زمان نمیشم.مطمعنم اگر خودتون هم تمایل داشته باشید اروین د یالوم بعدی خواهید بود.نمیدونید چقدر خوشحالم و شکرگزار که با وبلاگتون و خودتون آشنا شدم و قطعا راهنمایی هاتون مسیر زندگی من رو به سوی بهتری خواهد برد.امیدوارم همیشه سربلند و استوار باشید.
اعتراف کردن کمک کننده است…
چقدر مثل محمدرضا حرف میزنی?به تک تک کلمه هات اهمیت میدی . پزشکی که مثل محمدرضا باشه چقدر دوست داشتنی و موفق میشه.
سلام .امیر محمد.
من خیلی تو ۴سال پزشکی خوندنم دنبال این بودم که باید چطور بخونم درسامو چه مهارتهایی نیاز دارم حتی الان که دوره کاراموزیمه خیلی درگیر این هستم که واقعا باید به چه شیوه ای عمل کرد چه مهارتهایی لازمه .آینده پزشکیمو در الان میبینم و از هرکس میپرسم کسی هنوز مرا سیراب نکرده از تکنیکها مهارتها و نکاتی که باید مدنظر داشته باشم.از مسیرهای درستی که باید بدم از بیراهه هایی که نباید برم از کارهای فوق برنامه ای که باید انجام بدم (مثلا بیشتر بیمار دیدن حتی در زمانهایی که جزو برنامه درسی نیست).امیدوارم شما بتونی به من بگی حالا که دوره استاژریمو می گذرانم به نظرت باید چه کارهایی کنم .به قول خودت فقط درس خوندن که نیست ؟واقعا درمانده شدم.
به خصوص که الان خیلی از دوستان ساز تحقیق و مقالات رو میزنن و رفتن به اون سمت نمیدونم من که تا الان مقاله ای نداشتم یا علاقه به آن نداشتم آیا اشتباه کردم آیا در کنار سایر مهارتهای پزشکی لازمه برای این چند سالم یا نه؟
سلام فاطیما. یه مطلب در مورد برای دانشجویان فیزیوپات و استاژر نوشتم که در مورد نحوه‌ی خوندن هست. یکی دیگه هم به زودی مینویسم.
سلام
دکتر خوبی؟من دانشجوی رشته روانشناسی ام(مقطع کارشناسی)
رشته دبیرستانم تجربی بود(راستش عشق پزشکی ام)
الان که وارد این رشته(روانشناسی)شدم میبینم خیلی غریبه ام توی این محیط.اصلا هیچ ارتباطی نمیتونم با این محیط برقرار کنم.هنوزم اون هدف پزشکی داره اذیتم میکنه که چرا براش حتی یه قدمم برنداشتم.راستش هر چقدر فکر میکنم کم میارم.
ولی هر روز به امید رسیدن بهش از خواب بلند میشم.
ولی میدونی چیه؟انگار جا موندم.فریز شدم.یه جوری که باتریم خالی شده.میخوام برسم و زندگی کنم با اون هدف ولی نمیتونم حرکت کنم سمتش.واقعا فریز شدم.
حرفی،نصیحتی برا من دارید؟بعنوان یک دوست؟؟؟؟
من به شما حتما حتما حتما پیشنهاد میکنم که بری وقت بزاری و برای پزشکی رو بخونی به عنوان کسی که اون روی سکه رو دیده و فریز شده و خودش و اطرافیانش رو آزار داده میگم.
چقدر انگیزه پیدا کردم که دوباره برگردم و باز کنکور تجربی رو بدم اما خیلی به نظرم سخت شده واسم مخصوصا که نمیدونم از کجا باید شروع کرد و کلا چه کرد ??
سال ۹۸ پست نمیذاری؟
اگه تموم بشه نوشته، امروز میذارم.
سلام.اقای قربانی همیشه دوست داشتم بدونم شما میخوای بعدا چ رشته ای بخونی؟
سلام سارا.
تا اینجایی که رفتم جلو، فعلا Rule Out کردم چیزایی رو که نمیخوام برم. تا آخر ۹۸، تعداد به دو رشته کاهش پیدا می کنه و اوایل ۹۹ تصمیم رو میگیرم. اون موقع کامل توضیح میدم که چرا.
آقای دکتر البته حس میکنم شما هم وقتی آزمون دستیاری دادید و قطعا رتبه خیلی خوبی کسب کردید میرید همون پوست، چشم،رادیو،پزشکی هسته ای.البته عذر می خوام قصد بی حرمتی نداشتم تجربم از آشنایی با دانشجو های با سواد مثل شما اینو میگه چون خودمم استیجر هستم .
سلام رضا.
میفهمم که اینطوری فکر میکنی. من رشته‌ای رو انتخاب میکنم (یا حداقل دلم میخواد انتخاب کنم) که خودم بیشتر حس زنده بودن رو داشته باشم اونجا. راستش حداقل تا الان که چشم و رادیو و پزشکی هسته‌ای رو دیدم، این حس رو به من ندادن.
امسال چند ماه رو مرخصی گرفتم. یک دلیلش همین بود که به این بحث بپردازم برای خودم و تصمیم بگیرم.
سلام دکتر
خیلیی حس مثبتی گرفتم از متن هاتون و انگیزم شد مث اون روزایی که واسه بدست آوردن پزشکی تلاش میکردم من استاژر دو ام ، تا الان کم کاری کردم ، میشه بنویسی چجوری میتونم جبران کنم
سلام امیرمحمد چی شد الان اوایل ۹۹ شدا
انتخاب کردی؟
نمی دونم هرکسی که این کامنت رو میخونه فکر میکنه سخت ترین قسمت پزشکی کجاست؟ شب بیداری ها؟ درس های زیاد؟ نداشتن تفریح مثل بقیه؟ انتخاب کردن؟ نمی دونم اما از نظر من سخت ترین کار پزشکی اینه که یک پزشک به جایی برسه که درد دیگران براش عادی بشه دیدن رنج دیگران عادی بشه حتی یک بچه کوچیک حتی یک نوزاد…
اونموقع خیلی خوش به حالشه چون اون با مرده فرقی نداره …
از طرف کسی که پزشکی ارزوی همیشگیش بوده و هست و در کنار شوق ها ترس های زیادی هم داره .
وای! خوندن این نوشته خیلی عجیبب و جدید بود مثل اینکه وسط یه رویای بزرگ که فکر میکردی بهترین راهه میفهمی همچین چیزی وجود نداره و باید خودتو محدود و محدودتر کنی (البته اگه بشه اسمشو محدودیت گذاشت) راستش من الان علاوه بر اورژانس به اطفال هم کمی فکر میکنم. ازتون واقعا ممنونم و امیدوارم بازم بنویسید.
سلام اقای قربانی به طور خیلی اتفاقی با وبسایتتون اشنا شدم و چه اتفاق خوب و دوس داشتنی بود، دنیای وبلاگ نویسی انقدر ناشناخته و گنگه برام ک حد نداره،اما شدبدا علاقمند شدم بهش،بعد از ۳سال دوری از درس اما به قولی پشت کنکور بودن:) به طور جدی شروع کردم درس خوندن برای کنکور،فقط برای علاقم به پزشکی،امیدوارم بتونم موفق بشم تو این زمان باقی مونده و بعد از کنکور شروع کنم به نوشتن و وبلاگ نویسی
از نوشته هاتون دید کامل تری نسبت به رشته ی مورد علاقم پیدا کردم ممنون بابت به اشتراک گذااشتن این همه تجربه
با ارزوی موفقیت و شادی روز افزون
سلام اقای قربانی دخترم و پایه ی دهم تجربی هستم با وجود اینکه به پزشکی علاقه دارم اما ریاضی فیزیک مشکل دارم و ریاضیم رو تک اوردم و احتمالا امسال ریاضی بیوفتم….
خیلی نا امیدم با اینکه من خیلی تلاش کردم به خاطر عدم علاقه موجب بهم ریختن اوضاع شده…
به نظرتون من باید راهمو عوض کن و سراغ رشته ی دیگری برم؟…من خانوادم تنگ دستن و سر همینم خیلی نمیتوتم بی پروا راجبش تصمیم بگیرم و به خودم تلنگری زدم که اگه ریاضی، فیزیک افتادم به فکر تعویض رشته باشم…
گاهی هم دلم میسوزه چون به عشق پوست و مو اومدم و از این ادماییم که ازمایش انجام میدن و تا حالا چن بار کرم دست ساز درست کردم…
اما با وجود تلاش های فراوان نمرات خیلی پایین و همون طور که عرض کردم یه جورایی ریاضیم رو افتادم و کلا درسم خیلی بده ویه جورایی از رشتم زده شدم…
جای من بودید چه میکردید؟):
سلام امیرمحمد
حرفات مثل همیشه امیدبخش و پندآموز بود و چه زیباست که تو دست‌آورد ماه ها و سال هات رو با چند واژه به علی ها و حسین ها می‌بخشی. حس کردم امیرمحمد خونم کم شده بود، خوب شد سری زدم به وبلاگ
آقای قربان پور تو نظرتون فرمودید که ((حاصل دست آورد ماه ها و سال ها رو به علی ها و حسین ها می بخشی…..))واقعا مطالب دکتر قربانی و حسی که تو دل صحبت هاشون هست واقعا آدم رو جذب میکنه …کاشکی در دسترس بودی داداش …
با صحبت با عجله و کوتاهی که داشتیم، منتظر شروع وبلاگ نوشتن‌‌ات هستم علی.
سلام امیرجان
حرفای خوبی بودن ولی کاش همیشه زندگی همینقدر یوتوپیایی بود تا میتونستی حداقل انتخاب کنی!
چون گاهی جوری میشه که مجبوری به انتخاب‌های زندگی تن بدی! و این میشه بدترین نقطه‌ی زندگی!
واقعیت اینه که زندگی عادلانه نیست! قرار هم نیست عادلانه باشه! توی دانشجوی پزشکی علاقه‌مند به رشته و کارت هم باید زندگیتو پای چیزی بدی که شاید تا اخرش نفهمی ارزششو داشت یا نه!
اون همه شب زنده‌داری و فشار عصبی، ارزششو داشت یا نه!
و در نهایت میدونی چی از همه بیشتر روی اعصابه؟! اینکه تو هرچقدر هم که خوب باشی، هرچقدرم که خوب بشی، تو همیشه توی نیمه تاریک ماجرایی و حتی حتی نمیتونی یه قدم اونور ترتو پیش بینی کنی!
این میشه که گاهی نمیشه! و این گاهی نشدن‌های زندگی کم کم تبدیل میشه به همیشه نشدن! جوری که اگر یه روزی یه جایی برحسب اتفاق، شد، اینقدر توی ناباوری غرق شدی که با یه پوزخند از کنار زندگی میگذری و به هر روز غرق‌تر شدنت ادامه میدی!
خلاصه میخوام بگم، گوشم پر شده ازین همه حرف خوب خوب، تشنه‌ی چند کلمه بدبیراه به انسانیتم!
موفق باشی امیرجان
مراقب لبخندت باش
بد و بیراه رو که اینجا نمیتونیم بگیم :)))
یه بار حضوری این کار رو هم می‌کنیم.
سلام آقای قربانی عزیز .باز هم ممنون از مطالبتون. من همون محمدم که درمورد آینده کاریش نگرانه .واقعا این روزا از گذر روز هاخوشحالم چون۱.وقتی تو این دوران مطالعه می کنم و سوالاتم رو یه کاغذ می نویسم متوجه میشم که صفحه پر شده و هیچ وقت هم تو ترم اول که گذشت اساتید کامل و قانع کننده جوبم رو ندادن و میدونم همین روال تو دوران علوم پایه ادامه داره.۲.دوست دارم زود بگذره چون می ترسم نتونم طبابت کنم ….آقای دکتر من خودم خیلی دوست دارم رشته تخصصی مورد علاقه خودم رو انتخاب کنم و فکر هم می کنم در بارش ولی متاسفانه به این جواب رسیدم که اکثر دانشجو های موفق تو رزیدنت میرن رادیولوژی و چشم پزشکی و بقیه مینور ها…به خاطره منابع مالی .حالا شما چطور؟
pseudo-milestone ذهنمو درگیر کرد.
حتی همین الان و شکست های دوران حاضرم برای اینه که در گزشته این نقاط امنو تو ذهنم تعریف کردم!
مسیر تقریبن همه ی زندگی منه که فراموشش کردم!
سپاس بابت این اعتراف
میفهمم حرفت رو مهدی. میدونم چی میگی…
سلام امیرمحمد
نمی دونم چرا موقعیت صحبت کردن برای ما پیش نیومد، و من از این بابت عذر می خوام
پیامی که برای حسین نوشتی برای من هم کفایت می کنه، خواستم تشکر کرده باشم، باید چندین مرتبه ی دیگر بخونمش و به کارهایی که کردم ( و نکردم ) فکر کنم
سلام امیرمسعود
فرداشب یا جمعه‌شب حتما با هم صحبت می‌کنیم. ببخشید بابت بدقولی ?