چشم‌های پویا

چشم‌های پویا،‌ سرد بودند. پر از غمی یخ‌زده. انگار زندگی را از آن‌ها گرفته بودی.

پویا، در بین بیماران بیدار، ساکت‌ترین مریضم بود. هیچ حرفی نمی‌زد. اعتراضی نمی‌کرد. شکایتی نداشت. تشکری نمی‌کرد. جوابی نمی‌داد. به زور، یک یا دو کلمه شاید از دهانش بیرون می‌آمد.

هم‌سن خودم بود. روی تخت افتاده بود. تکان نمی‌توانست بخورد. ماهیچه‌هایش جانی نداشت.

به خاطر این‌که نزدیک به یک لیتر حشره‌کش خورده بود. چقدر دلش نمی‌خواست که زنده باشد.

روی دارو بود. ولی چندان اثری نداشت. حداقل هنوز نداشت.

و من هر روز، بعد راند بیماران، پدر پویا را می‌بینم.

پدر پویا، آرام است. اما صحبت می‌کند که دل من پر از غم می‌شود. از بس که صدایش اندوه دارد. هر روز فقط چند سؤال کوتاه می‌پرسد.

و آخرین سؤالش هم در این چند روز، همیشه این بود: امیدی هست؟

امروز نیز، بعد از راند، همان سؤال‌ها را پرسید.

جوابش را دادم.

به سمت پاویون رفتم. تا ساعت دو کشیک من بود. کمی کارهای دیگرم را انجام داد. در اتاق باز شد. سه استاجر بودند. اتاق مشترک بود. پاویون شلوغ شد. بلند بلند حرف می‌زدند. رفتند روی تخت‌ها لم دادند. بویی که اتاق را پر کرده بود، خفه‌ام می‌کرد. حوصله‌شان را نداشتم. به حیاط آمدم. روی همان صندلی همیشگی که این دو هفته یافته بودم، نشستم.

لحظه‌ای بالا را نگاه کردم.

انگار یک گفتگو در جریان بود. بین درخت‌ها. باز به خیالم اجازه دادم برای خودش برود و حرف‌های درختان را بشنوم.

بعد گفتگوشان، یاد شعر شیدایی افتادم:

و چسباندن صورت و تن به درختان
کسی را زیرِ خاک تسکین می‌دهد
وگرنه این نیاز
این اندازه عمیق نبود.

خیال وحشی شیدایی، لبخند به صورتم می‌آورد. دست روی نقطه‌ای می‌گذارد که شعری به آن‌جا راه نیافته.

کمی کارهایم را کردم.

از دور می‌آمد. روی دوشش غم بود. شانه‌اش از غم خم. محال است آن چهره را یادم برود. چهره‌ی پدر پویا.

دوباره همان را پرسید: خوب می‌شود؟ امیدی هست؟