نقد: راهی به سوی دلایل علایق

2 کامنت در نوشته «نقد: راهی به سوی دلایل علایق»

1. سوگل

   ۶ مرداد ۱۳۹۶ در ۱۷:۳۷

   دیروز به طرز خیلی خیلی خیلی اتفاقی وبلاگت رو خوندم،و اونقدری برام دوست داشتنی بود که باعث شد تا برنامه ی وبلاگ گردی آخر هفته ام به هم بریزه و وقت وبلاگ گردیم فقط به اینجا اختصاص پیدا کرد. راستش من خیلی تنبلم و این روزها بی حوصله تر و تنبل تر از همیشه ی خودم،اما با خوندن این پست حتی تنبلی و کسالتم هم نتونست مانع بشه تا اینجا برات نظری ننویسم.
   از روانکاوی نوشتی و اینکه آیا این فرآیند رو تجربه کردیم یا نه؟ بله من تجربه کردم و همیشه دوست داشتم تا تجربیاتم رو از این سفر سخت و عجیب و دردناک به اعماق روان انسان با دیگران در قالب پست های یک وبلاگ به اشتراک بگذارم،اما همان تنبلی و کسالت و مشغولیت های درسی و کاری همیشه مانع شده،البته دلیل اصلی همان تنبلی و کسالت خودم است نه چیز دیگری.
   من حدود یکسالی هست که در حال طی کردن این فرآیند هستم،هدفم از انجام این کار شناختن خودم بود وهست و خواندن اتفاقی کتاب های اروین یالوم که البته یک روانکاو نیست و یک درمانگر اگزیستانسیال است،مرا به سمت روانکاوی برد.
   البته که لزوما روانکاوی تنها راه شناختن خود نیست،همانطور که ممکن است کسی از خواندن یکی از اشعار مولانا به نکته ای در عمق روان خود پی ببرد،شخص دیگری نیز پس از چند جلسه روانکاوی و همراهی با درمانگر خود به چیزی درباره ی خودش پی خواهد برد.
   قبل از این هم تجربه ی رفتن پیش یک روانشناس را داشته ام،بعد از دو جلسه و یک سری تست های عجیب و غریب کامپیوتری ،خانوم روانشناس تشخیص دادند که من به افسردگی دچارم و بهتر است چند ماهی سیتالوپرام و یک قرص دیگه که یادم نیست اسمش چی بود مصرف کنم تا ببینیم چه می شود! 
   اما در روانکاوی فقط دو جلسه با درمانگرم صحبت کردیم تا مشخص بشه که آیا من توانایی این که بتونم روانکاوی بشم رو دارم یا نه؟
   روانکاوم توی همون جلسات آشنایی اولیه امون برام مثالی ساده زد تا ماهیت این فرآیند برام بیشتر روشن بشه،ازم پرسید که اگر یک لکه روی دیوار اتاقم باشه چی کارش میکنم؟ رنگش میکنم؟ جلوش یه گلدون میذارم ؟ یا هر راه دیگه ای؟ من هم سرسری جوابش رو دادم و گفتم حالا چه ربطی داره؟ اون گفت ما توی روانکاوی اون دیوار رو خراب میکنیم و از نو میسازیمش.
   و کار ما با پرسش از بدیهی ترین علایق من شروع شد،مثل علاقه ی عجیب و غریب و افراطیم به دیدن تئاتر،یا اینکه چرا وقتی دبیرستانی بودم تقریبا تمام کتاب های شریعتی رو خوندم؟یا اینکه چرا انقدر متعصبانه راجع به موسیقی سنتی ایرانی فکر می کنم؟
   همانطور که خودت گفتی ،این سوال همیشه وجود دارد که حست چیه؟
   اوایل وقتی روانکاوم این سوال رو ازم می پرسید اصلا جوابی نداشتم، و وقتی با اصرار او برای پاسخ دادن به این سوال مواجه شدم گفتم فقط میتونم چشمامو ببندم و تصور کنم که حسم چه رنگیه و اون این تلاشم رو تحسین کرد و به شنیدن رنگ احساسم رضایت داد.
   اما کمی که جلوتر رفتم فهمیدم چقدر تمام احساساتم را اشتباه تشخیص میدم،مثلا راجع به یک موضوعی همیشه فکر می کردم خشمگینم،نگو که اسم آن حس اصلا خشم نبوده؛غم بوده.
   در حقیقت یک درمانگر هم مثل یک نقاد عمل می کنه، تمام احساسات و افکار و تصمیمات و اعمال تو را نقد می کنه و به تو قسمتی از مغزت رو نشون می ده که خودت به تنهایی هیچوقت قادر به دیدنش نیستی. وبا کمک خودت تو رو نسبت به چیزهایی در درونت آگاه میکنه که تا قبل از این کوچکترین چیزی راجع بهشون نمی دونستی و خب به گمانم،این نوع آگاهی همیشه برای آدم آزادی می آورد.
   راستی به نظرم این عکسی که از روانکاو و مراجعش گذاشتی یه کم ترسناکه:) زیادی سرد و خاکستری به نظر می رسه،اگر وقت کردی عکس های اتاق فروید در لندن رو ببین،خیلی گرمتر و قشنگ تر از این عکسیه که تو گذاشتی 🙂

   پاسخ
   1. امیرمحمد قربانی

      ۱۰ مرداد ۱۳۹۶ در ۰۱:۵۰

      سلام سوگل.
      همین‌طور که خودت هم گفتی، این قضیه‌ی رنگ، مثال خوبی برای متوجه شدنِ این سوال هست. و جالب اینه که تفکیک رنگ‌ها از هم ساده نیست. همه‌ی ما، حس‌هایی را که تجربه می‌کنیم، به خوبی نمی‌شناسیم.
      خوشحالم که اینجا رو دوست داشتی. خوشحالم که اومدی اینجا.

      مرسی بابت پیشنهاد برای دیدن عکس‌های اتاق فروید در لندن. از اینجا دیدمش:

      ٰhttps://www.freud.org.uk/about/house/

      خونه‌ی فروید به صورت سه‌بعدی :))

      پاسخ