خاطرات بخش: Not Today

پیش‌نوشت اعترافی: راستش هدف از نوشتن این پست، گذاشتن یک شعر بود که آن را خیلی دوست دارم. نمی‌خواستم صرفا شعر را بگذارم و گفتم کمی در کنارش بنویسم که نهایتا این از آب در آمد.

اورژانس شلوغ. اورژانس لبریز.

آن‌قدر لبریز که حتی گاهی فاصله‌ی بین دو تخت، برای عبور یک نفر نیز کافی نیست.

هوایش گرفته و آکنده از درد.

و همه‌چیز با سرعت در جریان. تو گویی کسی سرعت Playback زندگی را روی ۲x گذاشته بود.

هر از گاهی، کسی که سعی داشت عصبانیتش را پنهان کند – هرچند خیلی موفق نبود – به سراغم می‌آمد:

— مریض ما رو نمیبینی؟ درد داره.

به او حق می‌دادم. کسی را می‌دید که با روپوش پزشکی که چند ساعتی هست فقط بالای سر یک نفر ایستاده و به سراغ دیگر مریض‌ها نمی‌رود. گاهی با او می‌خندد و گاهی معلوم است که حرفی مهم به او می‌گوید.

به همراهِ بیمار نگران و عصبانی، لبخندی می‌زدم و به آرامی می‌گفتم:

— من پزشک این بخش نیستم. ببخشید. به سراغ مریض شما هم می‌آیند.

و با نگاهی که قانع نشده و حاکی از این که مریض من مشغول درد کشیدن است و تو فقط اینجا بالای سر این پسر جوانی که سالم هم به نظر می‌رسد ایستاده‌ای و کاری نمی‌کنی، به سمت مریضش می‌رفت.

آن روز به عنوان همراه بیمار در آن‌جا بودم.

شاید بهتر بود روپوشم را در بیاورم؛ اما لازمش داشتم. این‌گونه کارهای بیمارم را خودم انجام می‌دادم و سریعتر می‌شد.

چند ساعتی گذشت. مایع نخاعی‌اش بررسی شد. مشکلی نداشت. دیگر لازم نبود که در اتفاقات بمانیم.

مرخصش کردم. او را به خانه فرستادم (با یک همراه دیگر).

و سپس خودم فقط توانستم بدنم را مانند تکه‌ای گوشت بیجان بر روی دوچرخه انداخته و از جاذبه کمک گرفته و با دو سه رکاب، در مسیری که شیبش به نفع من است، به خانه برگردم.

هزار و یک، هزار و دو، هزار و سه و …

با همین سرعت اگر می‌خواستم پیش بروم، به هزار و صد نرسیده، می‌رسیدم.

اما نمی‌خواستم سریع برسم. دستم دائما روی ترمز بود تا سرعت را آهسته کنم. بعد از چندین ساعت متوالی در جایی که سرعت حرف اول را می‌زند، کمی آرام کردن جریان، لازم به نظر می‌رسید.

در مسیر مخصوص دوچرخه بودم و آن ساعت شب کسی آن‌جا نبود. با خیال راحت ثانیه‌ای چشمانم را بستم.

می‌خواستم نقاشی Johannes Vermeer را به یاد آورم. نقاشی«زن شیرفروش‌» را.

همزمان با آن، همراه با برخورد باد با صورتم و ژولیده کردن موهایی که کمی بلند است، زیر لب شعر شیمبورسکا را زمزمه می‌کردم:

تا زمانی که زنی در موزه‌ی ملی
در سکوت و تمرکزِ نقاشی
شیر می‌ریزد پیوسته
از قدحی به پیاله‌ای
جهان سزاوار پایان جهان نیست.

پر از آرامش این نقاشی و سادگی این شعر، به خانه رسیدم. فقط دستانم را شستم و با همان لباس‌ها، پشت میز نشستم. سعی کردم این نوشته را بنویسم.

خط اول را نوشتم: اورژانس شلوغ. اورژانس لبریز.

دیگر چیزی یادم نمی‌آید. خیلی خسته بودم. حدود ۶ صبح بود که روی مبل با همان لباس‌های بیرون و چراغ روشن و مانیتور خاموش نشده‌ی لپتاپ بیدار شدم.

پی‌نوشت: مشغول نوشتن که بودم، دوستی گفت که عنوان نوشته را بگذار Not Today. تو نمی‌فهمی چون GOT را ندیدی ولی بقیه می‌فهمند.

گفتم منظورت چیست؟

گفت: [Spoiler Alert] «نایت کینگ که میاد آدم‌ها رو از بین ببره، زن مو قرمز میاد به آریا میگه ما به مرگ چی میگیم؟ آریا هم میگه Not Today و میره میکشتش».